De Heilige Vallei en de Inca trial

Dit is alweer het laatste verslag van deze 18 daagse reis door het mooie Peru. Ik heb het vorige verslag afgesloten met de boodschap dat we op zondag 30 september zouden beginnen aan het lopen van het Inca trial dat ons naar de Machu Picchu leidt.

Voordat het zover was, hebben we op zaterdag 29 september eerst nog wat bezienswaardigheden en plaatsen bezocht in en rondom de heilige vallei.

Dit was het eerste moment dat we één van de vele Inca ruïnes zagen. De Inca bevolking heeft ontzettend veel complexen gebouwd waarvan de Machu Picchu de beroemdste is, maar niet het grootste complex. In Noord Peru ligt een complex dat 5 keer zo groot is als de Machu Picchu en alleen te voet in 5 dagen te bereiken is. Dit complex is veel minder bekend en toeristisch omdat het zo moeilijk te bereiken is.

Naast deze grote complexen hebben de Inca's nog vele andere kleinere verdedigingswerken, steden, tempels enz. gebouwd. Daarvan hebben we er met de groep dus een aantal bezocht die in en rondom de Heilige vallei liggen.

We begonnen in Pisaq waar we voor de eerste keer de gebouwen en landbouwterrassen zagen die de Inca's hebben gebouwd. Het is bijzonder om te ontdekken wat een magnifieke architecten de Inca's waren. Door stenen op maat te maken en perfect in elkaar op en naast elkaar te plaatsen, was er zelfs geen cement of iets dergelijks nodig om de gebouwen overeind te laten staan. Ook ontdekten zij dat gebouwen bij aardbevingen beter bleven staan als de ramen niet recht waren, maar een soort piramide achtige vorm hadden. Mede door de puzzelstukken van stenen perfect in elkaar te plaatsen en de schuine ramen, staan de muren van vele bouwwerken nog grotendeels overeind. Door deze manier van bouwen, bewegen de muren "mee" bij een aardbeving. Ook de landbouwterrassen hebben zij prachtig aangelegd. Alle terrassen zijn nagenoeg symmetrisch aangelegd.

Daarna bracht de bus ons naar Moray, een ander indrukwekkend stukje kunstwerk van de Inca's. Moray bestaat uit drie zogenaamde “colossea”, reusachtige cirkelvormige ‘amfitheaters’ die bestaat uit concentrisch aangelegde terrassen. Men maakte hierbij gebruik van natuurlijke depressies in de bergflank. Verzakkingen, putten als het ware, werden zorgvuldig in terrasvorm gekneed, zodat een prachtig, egaal landschapskunstwerk ontstond. Drie intrigerende trechters waarvan de grootste een diepte heeft van ongeveer 100 meter. Er gaan verschillende theorieën over het nut en belang van Moray, maar men is er nog steeds niet over uit welke theorie de juiste is.

Tenslotte was het tijd voor even iets heel anders: een bezoek aan de zoutmijnen van Maras. Het was de moeite waard, omdat het landschap een bijzondere vorm aanneemt en de spierwitte putten sterk afsteken tegenover de groene bergen eromheen.

Na dit bezoek gingen de meeste mensen terug naar het hotel, maar wij zijn met een groepje van 4 nog even naar Ollantaytambo geweest. Dit was voor ons de enige kans om het complex te bezoeken omdat wij de volgende dag zou vertrekken naar het startpunt van het Inca trial. De rest zou dit complex de volgende dag bezoeken.

Ollantaytambo is wederom een ruine van de Inca's, waarbij mij de opslagruimte in de berg het meest intrigreerde. De opslagruimte is uitgehakt in de rotsen en was een natuurlijke koelcel. Ik vraag me nog steeds af hoe ze bij de opslagruimte kwamen, daar moesten het wel hele goede klimmers voor zijn. Ook is het gezicht wat ernaast aan de zijkant van de berg is uitgehakt, een bijzondere waarneming.

Op zondag 30 september begon de grote uitdaging waar ik deze reis hoofdzakelijk voor geboekt heb: het lopen van het Inca trial naar de Machu Picchu. Het was me al duidelijk dat je een goede conditie nodig hebt om de tocht te volbrengen en ik kan jullie nu uit eigen ervaring vertellen dat dat daadwerkelijk zo is. Toch blijft het een zware tocht waar je niet echt op kan trainen. Want het is gewoon ontzettend veel traplopen en dan geen normale trappen zoals die in elk huis aanwezig is. De treden bestaan uit gestapelde stenen/rotsen die ontzettend hoog zijn tot wel 30 centimeter en ongelijk zijn. Dus de berg op kost veel kracht omdat je jezelf elke stap op beenkracht omhoog moet hijsen. Je zou verwachten dat de berg af makkelijk is, maar misschien is dat nog wel lastiger als omhoog. Je moet jezelf elke keer tegen houden en door je knieën als je je knieën en enkels wil sparen.

De eerste dag was een opwarmertje en nog relatief makkelijk met hier en daar op en af. Maar het waren maar 12 kilometers die we in ongeveer 4 uur afgelegd hebben.

Dag 2 was heftig omdat we in een paar uur van 3100 meter naar 4200 meter boven de zeespiegel gestegen zijn. De route bestond voor 90% uit ontzettend steile trappen. De hoogte en de inspanning maakte het een zware tocht waarvan ik de derde dag veel spierpijn had in mijn bovenbenen. Het uitzicht op 4200 meter bij het bereiken van Death Women's pass was prachtig dus het was de inspanning wel waard. Na het passeren van deze pass, gingen we weer naar beneden om te overnachten op de camping in het dal.

In de brochure stond dat de tweede dag het zwaarste is, maar ik vond dag drie persoonlijk het zwaarst. Ik stond al op met spierpijn terwijl we een lange dag voor de boeg hadden. We vertrokken als vanouds om 6.00 uur en waren om 17.00 uur op de volgende kampeerplaats.
We begonnen gelijk met weer een stevige klim naar de Runkurakay pass op 3970 meter. Ik was fysiek redelijk op bij het bereiken van de top en had ook mentaal wel een kleine inzinking in de wetenschap dat het nog een uurtje of vijf lopen was naar de laatste kampeerplaats van deze vierdaagse trektocht. Natuurlijk was er tussendoor wel nog een lunch wat mijn lichaam enige rust gaf en waardoor ik de laatste drie uurtjes van deze dag goed ben door gekomen. Deze dag was het meest interessant, omdat we op deze dag de meeste archeologische plaatsen van de Inca's tegen kwamen. Dat waren wel fijne rust momenten op deze dag met ontberingen.

De laatste dag was natuurlijk het hoogtepunt omdat we de Machu Picchu bereikten. Na drie dagen wandelen met deze plaats als doel, was het fijn om de Machu Picchu nu met eigen ogen te kunnen aanschouwen.
Om 3.30 uur opgestaan om vervolgens van 4.15 uur tot 5.30 uur te wachten bij het checkpoint voordat dit open ging en we onze voor laatste stempel op ons ticket konden laten zetten. Elke dag passeerden we een checkpoint waar een datum stempel op ons ticket werd gezet. Dit papiertje kregen we bij het bereiken van de Machu Picchu terug met van elke dag dus een stempel erop. De gids zei dat we er zo vroeg moesten zijn om de drukte bij de uitkijkpunten voor te zijn. Want ondanks dat we dus nog ruim een uur hebben gewacht voordat we langs het checkpoint konden, stond er achter ons nog een lange rij mensen. Bij de uitkijkpunten was het al druk toen wij er waren, laat staan voor de mensen achteraan in de rij. Bij de "sun gate" tevens een ruine van de Inca's die diende als uitkijkpost hadden we voor de eerste keer echt zicht op de Machu Picchu. Er ging dan ook een zucht van verlichting door de mensen die stonden te kijken toen de mist op trok en we mooie foto's konden maken.
Daarna zijn we doorgelopen waarna we een uitgebreide rondleiding kregen over de Machu Picchu van de gids die ons gedurende de hele tocht begeleid heeft.

De overnachtingen, het eten en drinken werden tot in de puntjes verzorgd door de kok en de "porters" (de dragers van de bagage). Elke avond werd er een tent opgezet waarbij de ene helft diende als keuken en het andere gedeelte als eetkamer voor ons. Elke middag en avond werd er een 5 gangen warme maaltijd voor ons bereid door de kok (met hulp van de porters). Het was altijd goed, afwisselend en meer dan genoeg. Om 16.30 uur was het elke dag theetijd waarbij er thee en koffie was, een schaal met popcorn en koekjes. De kok had het de laatste dag zelfs voor elkaar gekregen om een cake te bakken, ik vraag me nog steeds af hoe hij dit heeft gedaan op een tweepits gasstelletje. Als we op een kampeerplaats aan kwamen, waren onze tenten al opgezet door de porters waarna we alleen maar zelf ons bedje moesten opmaken (matje, slaapzak en je eigen spullen neerleggen). Elke morgen werden we door de porters gewekt met een kopje thee op bed. Het enige was nog ontbrak was een warme douche ;) en een normaal toilet (het waren van die hurktoiletten, wat eigenlijk niets anders is dan een gat in de grond). Ik heb diep respect voor deze porters omdat zij 20 tot 25 kg per persoon dragen in levensgrote rugzakken en de afstand tussen de kampeer- en lunch plaatsen in sneltreinvaart afleggen. We hadden 10 porters tot onze beschikking waarvan de oudste 62! jaar was. Zij droegen alles mee, van potten en pannen tot tenten.

Wel heb ik slecht geslapen omdat zo'n dun matje geen matras is. Elke onenigheidje in de grond voelde ik en ook was er soms teveel lawaai in de buurt. Op elke camping stonden meer groepen redelijk dicht op elkaar. Daarnaast was ik totaal uit mijn ritme. Omdat er na het avondeten niets meer te doen was en het ook niet uitnodigend was om in de kou en in het donker te blijven zitten, lagen we om gemiddeld 20.30 uur al op bed.

We moesten ons matje en onze slaapzak (die we konden huren van het bedrijf) en onze spullen persoonlijk dragen, tenzij je een porter had gehuurd die tot 12 kg van je persoonlijke spullen kon dragen. De anderen 6 groepsgenoten tijdens deze tocht hebben dit wel gedaan, ik heb hier niet voor gekozen.

Al met al was de tocht een hele ervaring met momenten van afzien, maar daarentegen heb ik wel genoten van prachtige uitzichten onderweg en natuurlijk de Machu Picchu.

Vandaag pak ik mijn tas in voordat we vanmiddag op het vliegtuig stappen om terug naar huis te vliegen.

Deze reis is wederom een mooie ervaring waarbij ik weer iets van mijn bucket list kan afstrepen.

Wederom bedankt voor de leuke reacties op mijn reisverslagen en de moeite die jullie hebben genomen om deze te lezen.

Wellicht weer tot een volgende keer!