Ora Banda day en weetjes

Goodday mate,

Ik heb jullie de vorige keer verteld over Ora Banda dag. Die heeft inmiddels plaats gevonden op donderdag 15 september.

Ik heb weer even op een vrachtwagen gereden om mee te beginnen. De woensdag voor de grote dag en de dag zelf op een vrachtwagen met zo'n 10.000 liter water. Nee, 't was niet zo'n hele grote vrachtwagen, al verwacht je dat misschien wel met zo'n hoeveelheid, maar zeker wel tof. Het links rijden en het stuur aan de andere kant went snel. Ik heb de kinderen meegenomen bij het vullen van de tank en tijdens rondjes op het raceparcour en ik weet niet wie het leuker vonden, de kinderen of ik.......
Dat vullen deden we trouwens bij een dam, maar een paar kilometer van de pub. De vrachtwagen was er om de watertank voor de toiletten buiten te vullen en o.a. het raceparcour nat te houden, zodat de ponyclub er met hun paarden op konden rijden.

Ik verwachtte dat het vanaf dat de dag startte rond 10.00 tot het werd afgesloten om een uur of 5, rennen en niet meer stil staan zou zijn. Ik merkte het echter nauwelijks dat de eerste bus was gearriveerd. Er reden de hele dag pendelbussen tussen Kal ( Kalgoorlie ) en Ora Banda. Dat was de stilte voor de storm, want tussen 12.00 en 14.30 stond de mensen soms rijendik tot aan de deur. Op het hoogtepunt waren we met 5 mensen aan het helpen, en nog stonden er mensen te wachten. En al was het hard werken, ik vond het de leukste dag om te werken tot nu toe.

En ik heb een 'moment of fame' gekregen, ik stond in de krant! Dat kwam omdat er een paar weken journalisten waren van de plaatselijke krant, de kalgoorlie miner, om een artikel te schrijven over Ora Banda en Ora Banda Day. Ik heb twee weken lang elke keer dat we een krant hadden ( woensdags en zaterdags ) de hele krant doorgespit, maar tot mijn teleurstelling, stonden we er elke keer niet in. Dat duurde tot de zaterdag tot na Ora Banda Day. Toen stonden er een artikel en verschillende foto's in. Niet de foto van Kerry en mij die ze had genomen die vrijdag. Maar wel de foto die ze van mij alleen had genomen op de dag zelf. Ook waren Kerry en ik op het lokale radiostation te horen. Die waren hier ook die donderdag en we hebben live met ze gepraat. Leuk was dat de dagen daarna verschillende mensen tegen ons zeiden dat ze ons op de radio hadden gehoord.

Toch zijn er naar schatting 'maar' zo'n 3.000 mensen langs geweest. Misschien wel omdat de helikopter er niet was die er normaal wel is of het symphony augustra orkest niet de muziek speelde die je verwacht bij een feestje. Ik denk dat er meer mensen waren blijven hangen als er een leuke band speelde met moderne muziek.

Dat die helikopter er niet was, vond ik trouwens wel heel erg jammer. Rhonda had ons beloofd, dat als we hard werkte, ze ons 1 van de 2 gratis vluchten zou geven, die ze normaal krijgt. Dus nadat ze
een paar dagen eerder had verteld dat de helikoptervlucht niet doorging, was het helemaal door de zure appel bijten dat ze ons ook niet mee zou nemen naar de paardenraces in de stad die elke zaterdag na Ora Banda day plaats vinden. Elk jaar sluit ze die zaterdag de hele dag de pub, neemt ze de backpackers en al haar vrienden die geholpen hebben, naar de paardenraces en uit eten.

Nu ging dat niet omdat Kiri mensen had ingeboekt. In plaats daarvan hebben we de pub vrijdagavond vroeg gesloten en zijn we vrijdagavond uit eten geweest met ong. 20 mensen. Het waren zoveel mensen omdat alle vrienden / familie die donderdag's geholpen hadden mee waren.
Dus Rhonda, Michael, Kiri, Amanda ( vriendin van Kiri ), Damian ( lover van Kiri ), Teresa en Ken ( vrienden van Rhonda en Michael ), een andere Teresa en Craig, Kerry en ik. En 9 ! kinderen ; 2 van Kiri, 2 van Amanda, 3 van Damian, 2 van Teresa en Craig.
De avond was gezellig en geslaagd. Ik was een beetje aangeschoten, dat maak je niet gauw mee, en mede door de drank op de terugweg in de auto luidkeels meegedaan met het zingen van liedjes, totdat mijn ogen dicht vielen.
Het schijnt hier trouwens de normaalste zaak van de wereld te zijn dat je je eigen drank meeneemt naar restaurants, want de serveerster had er geen enkele moeite mee dat we twee koelboxen volgeladen met bier, wijn en cider bij ons hadden.

De kinderen van Teresa en Craig waren trouwens opgevoed en beleefd. Dat was een aangename verrassing, want de rest van de kinderen zijn ontzettend verwend. Er kan vaak niet eens een alsjeblieft of dank je wel vanaf en ze krijgen alles wat ze maar willen.

Zaterdag zijn we met diezelfde groep mensen, uitgezonderd Teresa en Ken, die waren onderweg naar huis, wezen 'toeren' met 3 auto's in de omgeving. O.a. naar Siberia, waarvan ik de vorige keer al vertelde dat er niks is. De vorige keer wist ik dat alleen van verhalen, die heb ik het gezien. 't enige dat erop wijst dat op deze plaats ooit een plaats met inwoners was, is een bord. En als het hotel in Ora Banda niet meer had bestaan, had dit dezelfde 'ghost town' geworden. Er zijn eind 1800 zo'n 3.000 mensen naar Siberia getrokken, waarvan 9 mensen op het kerkhof liggen en 1200 zijn teruggekeerd naar dorpen / steden in de buurt. Waar de rest is gebleven, weet niemand.
Ondertussen begrijp je wel dat 'in de buurt' hier een relatief begrip is, aangezien we het hebben over bijv. Kal, zo'n 80 km ( vanaf Siberia) ver weg is.

Ook naar de breakaways geweest. Het is vooral mooi omdat je dat soort dingen niet verwacht hier in the bush. 't lijkt een beetje op een mini gorge, maar indrukwekkend. De beek / kreek die hier ooit was is opgedroogd. Weer begonnen met werken rond 16.00 uur en voor de 9 mensen gekookt.

Zondag beloofde een rustige dag te worden, maar het tegendeel was waar, toen er een storm op stak. De storm was spectaculair, want het waaide hard en omdat 't zo droog is, leek het op een zandstorm. Op het hoogtepunt zag je zelfs de rotsen aan de overkant van de straat niet meer.
Helaas zag, nadat de wind plaats had gemaakt voor de regen, de pub eruit alsof er een storm in de pub was geweest in plaats van buiten. Werkelijk alles zat onder het zand en stof.

Omdat dit soort stormen niet vaak voorkomen, was het wel bijzonder dat wij het meemaakte. Het schoonmaken daarna was niet leuk en veel werk, pas na 3 avonden dweilen, zag je geen rode strepen meer in de pub op de vloer, maar wel weer meer gave foto's die niet iedereen heeft.

Ondertussen was Kerry ook jarig deze zondag. Dus hadden we feeenvleugels en bijbehorende diadeem gekocht die ze de hele dag moest dragen, wat trouwens geen probleem was, ze had er s'avonds nog moeite mee om het niet meer te dragen. En hadden we een taart gekocht zodat ze die kon trakteren.

De mensen hier in Australie zijn veel relaxter en gastvrijer dan in Nederland. Had ik al verteld dat we in Sydney, mijn eerste week in dit land, we vanzelf aangesproken werden door een vrouw die ons de weg wees? We hadden haar niets gevraagd, maar omdat ze zag dat we de weg aan het zoeken waren, sprak ze ons aan en vertelde ons waar we de bushalte konden vinden.
En die gasvrijheid heb ik afgelopen week ook hier gemerkt. Teresa en Ken, de vrienden waar ik eerder over vertelde, kende me nog maar een halve dag, toen ze me vroegen wat mijn plannen waren en me een slaapplaats aanboden in hun huis in Perth. Ook toen ik vertelde dat het misschien maar voor 1 of 2 nachten was, was dat geen probleem.

Even nog wat feitjes voordat ik ermee ga stoppen.

De vliegen zijn hier veel erger dan de muggen. De vliegen gaan op je gezicht zitten en proberen in je oren en neus te vliegen. Ik kan me niet herinneren dat we dat soort vliegen in Nederland hebben. Ik had er geen last van tot in Ora Banda, dus ik hoop dat 't een stuk minder is langs de kust.

Bruce heeft me al in het begin de bijnaam 'holy legs' gegeven, omdat ze er ( nog steeds ) van versteld staan dat er zoveel voedsel in zo'n klein meisje past. Holy legs betekent zoiets als holle / lege benen.

Ik heb nog niet verteld waarom ik ben gaan werken. Ten eerste natuurlijk voor het geld. Ik had aardig wat gespaard, maar ik kan je uit ervaring vertellen dat Australie duur is. Als voorbeeld : water en brood is duurder als joghurt en muesli. En ook vervoer is duur. Gemiddeld betaal je voor een binnenlandse vlucht ( die gemiddeld zo'n 2 uur duurt ) ong. 300 dollar. Als je het om wil rekenen : 1 dollar is ong. 75 euro cent.
En een beetje om het te ervaren. En een baan ergens meer in de outback als hier vind je niet gauw.

Dit is mijn laatste week hier in Ora Banda. Zaterdag is er nog een bruiloft die ik graag mee wil maken. Zoveel hebben ze er niet, dit is de 4e in de 5 jaar tijd dat Rhonda en Michael de pub bezitten. Zondag kan ik dan met Broomwyn, de dochter van Rhonda, mee rijden naar Perth.
Dus ik ga Teresa en Ken bellen om te vragen of ik daar mag logeren. Eenmaal in Perth ga ik proberen om weer met iemand mee te kunnen rijden en op die manier wat van de westkust te zien.
Die vorm van vervoer is een stuk goedkoper als de bus.

En ik heb trouwens op de bijrijdersstoel in de cabine van een road train gezeten. Ik had graag een stukje gereden, maar dat zat er helaas niet in. Ruud, stel je er niet teveel van voor, want de cabine is hetzelfde als jouw vrachtwagen.

Nee Mim, helaas nog geen rijke knappe aussie aan de haak geslagen, maar wie weet wat de toekomst me nog brengt.

Nog even 1 laatste dingetje voordat mijn verhaal weer echt veel te lang wordt :

Iedereen bedankt voor alle leuke reacties en alle kaartjes die ik elke zondag lees. Dankzij de kaartjes blijf ik een beetje op de hoogte van het leven in ons kikkerlandje.

Doeiiiiiiiiiiiiiiiiiiii