Bijna gebleven, de bruiloft en goud zoeken

Een vreemde titel dit keer, maar het wordt allemaal duidelijk.

Ik zal beginnen bij het begin. Bijna gebleven houdt in dat ik de kans had om een paar maanden langer in Australie en Ora Banda te blijven.

Kiri had me namelijk een baan aangeboden als oppasser, lerares, begeleidster van de kinderen. Het zou een baan zijn voor 40 uur in de week en de weekenden vrij. Omdat Damian met de kinderen bij Kiri gaat wonen, zou het gaan om 5 kinderen in de leeftijd van 4 tot 13 jaar. Het zou me 500 dollar per week opleveren ( 50 dollar meer als wat ik verdiende ), en alle andere faciliteiten ( gratis onderdak en eten en drinken ).

Als ik de baan zou aannemen, had dat de consequentie dat ik mijn baan in Nederland zou moeten opzeggen.

Ik heb de baan niet aangenomen.

Een baan hebben in Nederland in deze slechte economische tijden is een fijn zekerheidje als ik terug ben.
Ook het feit dat Ora Banda klein is, speelde mee. Klein in het opzicht dat je nergens naartoe kan, als je even op jezelf wil zijn. Je hebt je kamertje, maar iedereen weet dat je in de buurt bent, en kan je vragen om ergens mee te helpen.
Een andere reden dat het klein is, is dat je het met de mensen moet doen die hier zijn. En aangezien ik me na de twee maanden dat ik er gewerkt heb, al steeds meer begon te ergeren aan de luiheid van de meeste mensen ( Rhonda, Mike, Kiri en de kinderen ) is het niet goed om nog veel langer bij deze mensen te blijven. Begrijp me niet verkeerd, het zijn zeker aardige mensen, maar gewoon ontzettend lui. Als er iemand in de buurt is die koffie voor ze kan maken en brengen, zullen ze zeker van de gelegenheid gebruik maken en er niet aan denken om zelf voor hun koffie te zorgen. Zo zijn er nog genoeg andere situaties, maar dit is een voorbeeld om het te beschrijven.

Dus ik heb een leuke tijd gehad en het was een geweldige belevenis, maar het is goed geweest na de bruiloft.

Dat brengt me op mijn laatste dag in Ora Banda en tevens de bruiloft. De bruiloft was niet heel anders dan dat het in Nederland gaat. Het enige verschil is dat de ambtenaar van de burgelijke stand naar Ora Banda kwam. Ik weet niet of dat in Nederland mogelijk is.
En dat ze niet zolang over de hele ceremonie doen als bij ons. Het hele ceremoniele gedeelte, tot aan de kus, heeft maar een halfuurtje geduurd. Het vervelende was dat het halverwege het betoog van de ambtenaar, hard begon te regenen. Dus nadat het bruidspaar en getuigen zich verplaatst hadden naar een plekje onder de veranda, en de gasten zich verzameld hadden onder parasols, kon het bruidspaar het ja – woord tegen elkaar uitspreken.
Daarna was het tijd voor de hapjes en rond 18.00 voor het avondeten. Het avondeten was een barbecue. Als toetje had het bruidspaar een taart meegenomen, die traditioneel met zijn tweeen werd
aangesneden.
Zij was gekleed in een witte jurk, die, nadat de fotograaf de foto's aan de voorkant van de pub genomen had, aan de onderkant al rood was.
Hij had zijn werkschoenen, een spijkerbroek en een overhemd aan. Het feit dat hij zo gekleed was, is niet typisch Australisch, want er zijn genoeg andere bruidsparen waarbij de bruid en bruidegom allebei bruidskleding aan hebben.

Deze week hadden Kerry en ik twee aaneengesloten dagen vrij, omdat we geen dag vrij hebben gehad in de week dat Ora Banda day plaats vond. Ik had dinsdag en woensdag vrij, en Kerry woensdag en donderdag. Dus hadden we woensdag de kans om samen naar de hall of fame te gaan nadat Mike ons daar afgezet had voordat hij door reed naar zijn werk.
De hall of fame is een soort van grote loods, dat onderdeel is van een terrein waar meer historie te vinden is over de mijnen. Ik vond het niet geweldig. Er was niet heel veel te zien, het was grotendeels leeg en er waren niet heel veel foto's of verhalen van plaatsen zoals Siberia.

De schacht buiten was veel interessanter, want via deze schacht kon je naar beneden en deelnemen aan een ondergrondse tour door een oude mijn. Net als in de opal mijnen in Coober Pedy, liepen er hier ook aders. De goudaders zien er een beetje anders uit als de opaladers, maar het is hetzelfde principe. Volg de aders en vind veel opal of goud.
Daarna naar de 'panning' demonstratie. Dit betekent dat ze het goud dat in stenen zit, omsmelten tot goudklompen. Ook zijn er verschillende stenen rond gegaan, waarvan je van sommige stenen niet zou zeggen dat er goud in zit. Alleen iemand die er verstand van heeft ziet het verschil.

Na ons bezoek aan deze bezienswaardigheid, gewandeld naar de stad. Daar zijn we voor een paar uur ieder onze eigen weg gegaan totdat Mike ons oppikte.

Toen we terug waren in Ora Banda, zaten er twee boeken bij de post. Het waren twee exemplaren van het boek 'goudkoorts' van de Nederlandse journalist Jeroen Bergeijk. Hij heeft een tijdje gereisd en goud gezocht in Western Australia en is ong. 3 maanden in Ora Banda geweest, omdat zijn werkgever hem had gevraagd een boek te schrijven over prospecting. Ik had de grootste lol, want het is in het Nederlands geschreven, en ik was de enige die het kon lezen. Ze hebben me vanaf het moment dat ze de boeken zagen, tot het moment dat ik wegging, vaak gevraagd om zinnen voor ze te vertalen als ze weer eens hun naam zagen staan. Als ik terug ben, ga ik dat boek zeker kopen, want ik ken veel van de personages persoonlijk en een groot deel van het boek gaat over Ora Banda.

Hij beschrijft hoe moeilijk het is om goud te vinden en wat je ervoor moet doen. Ik kan een heel klein beetje begrijpen wat hij bedoelt, omdat ik het zelf ook heb geprobeerd. Ik ging op 1 van mijn vrije dagen vol goede moed en met een detector en schop te voet op weg. Op weg betekent een kilometer van de pub, naast het raceparcour. Maar na 15 minuten hield ik het al voor gezien, want de vliegen waren verschrikkelijk. En het was warm en saai. Een goede prospector heeft het geduld om deze factoren voor weken te weerstaan. Soms worden ze beloond met een goede nugget van een paar ounce ( een maat gewicht, zoals een gram of kilo, geen idee hoeveel gram 1 ounce is ) die een paar duizend dollar waard is. Maar het kan ook voorkomen dat ze weken zoeken voordat ze iets vinden. En er zijn in de periode dat ik in ora banda heb gewerkt, ook wel een paar prospectors geweest die hun vondst hebben laten zien, maar ik zou mijn leven niet kunnen leiden zoals zij dat doen.

Dus vorige week zondag, 2 oktober, was het het tijd om afscheid te nemen van iedereen en met Broomwyn ( Rhonda's dochter ) en Jason ( haar man ) naar Perth te rijden. Dit weekend hebben ze de kinderen gebracht omdat die de komende twee weken voorjaarsvakantie hebben en Broomwyn en Jason moeten werken.

De avond ervoor had Broomwyn me verteld dat ze rond 9 uur wouden vertrekken. Maar toen ik bepakt en bezakt om 9.00 op hun deur klopte, maakte ik ze wakker. Uiteindelijk dus rond 11 uur vertrokken aan een rit van ong. 7 uur.
Ik moet even iets recht zetten tussendoor. Ik heb jullie de vorige keer verteld dat Kanunalling een dorp is. Dat is niet waar. We zijn erlangs gereden en het enige wat daarvan over is, is een ruine van een hotel. Coolgardie is nog wel een dorp, met o.a. een supermarkt en postkantoor, maar ook daar staan veel huizen leeg en noemt men het hier al een 'ghost town'.
Langs de hele weg loopt een grote bovengrondse pijpleiding die het water van Perth transporteert naar o.a. Ora Banda.

Voordat je Perth binnen rijdt, kome je een dam tegen. Deze dam houdt het water in de rivier die door de stad loopt tegen, zodat het een reservoir vormt, van waaruit men Perth van drinkwater voorziet. Dus daar even gestopt voordat we rond 17.30 bij Teresa en Ken arriveerde, die al bezig waren met het avondeten.

Het plan was om richting het noorden te reizen, en met enkele stops uiteindelijk in Broome te eindigen om vanuit daar naar Adelaide te vliegen. Op 15 oktober stap ik daar namelijk weer op de bus om via de great ocean road naar Melbourne te rijden. Helaas gaat richting het noorden niet lukken, omdat ik geen lift heb gevonden en het veel teveel geld gaat kosten. Dus toen heb ik gezocht naar een lift richting het zuiden, maar die kant ging niemand op. Volgende plan was om een auto te huren om via Albany, Margaret River en Bunbury terug naar Perth te reizen. Maar ook die prijs ( inclusief accomodatie en benzine ) komt niet onder een weekloon in Ora Banda uit. Tenzij ik onderweg iemand vindt die met me mee wil reizen, maar ik wil niet al die moeite doen.

Dus heb besloten dat ik de komende bijna twee weken bij Teresa en Ken blijf en er een vakantie met dagjes uit van maak. Want het is ook fijn om wat dagen te hebben waarbij ik op mijn gemak een film kan kijken, in de tuin een boek kan lezen of halve dagen in bed te blijven liggen zonder dat iemand je stoort. Ik moet oppassen dat ik niet te gewend raak aan een eigen kamer, want vanaf de 15e zal ik weer in hostels slapen en kamers moeten delen.

Teresa is 62 en is al gepensioneerd, maar werkt nog een paar dagdelen per week in de thuiszorg, omdat ze wat wil blijven doen. Ik weet niet hoe oud Ken is, maar ook hij is gepensioneerd, maar werkt nog wat dagdelen voor een vriend die hulp nodig heeft. Ken is accountant geweest.

Ze wonen in Kalamunda, een suburb van Perth. Ik weet niet hoe ik suburb moet uitleggen, maar je kan Kalamunda een beetje vergelijken met Leiden. Het enige verschil is dat het niet vastgeplakt
is aan Perth, maar dat de bus er een uur nodig heeft om van het centrum van Perth tot het winkelcentrum hier in Kalamunda te rijden. Het is gebouwd op een heuvel ( in Nederland vinden we 't waarschijnlijk zo hoog dat we er een berg van maken ) van waaruit je bij mooi weer een prachtig uitzicht hebt over Perth.

Ken en Teresa zijn ontzettend aardig en gastvrij. Ik mag Teresa chipkaart gebruiken om met de bus en / of trein naar de stad en andere plaatsen te reizen. Het is hetzelfde systeem als wat ze in Nederland al jaren proberen in te voeren, maar wat nog steeds kinderziektes heeft. In Nederland kan men nog heel wat van de aussies leren, want hier werkt het systeem al jaren prima.

In Nederland wordt het tijd voor de intocht van Sinterklaas. Hier verkopen ze al kerstkaarten, kerstchocolade, kerstversieringen enz. Een beetje raar, maar wel logisch, omdat ze hier geen sinterklaas kennen. Teresa vertelde me dat ze wel eens van Sinterklaas had gehoord in Maastricht, maar dat ze dacht dat dat hetzelfde was als de kerstman.
Teresa gaat bijna elk jaar naar Maastricht om naar een concert van Andre Rieu te gaan. Ze is een groot fan van zijn concerten. Ze heeft geen c.d. , want alleen de muziek vind ze niet zo interessant, maar ze vindt dat hij er iets geweldigs van maakt tijdens zijn concerten.

Wat ik trouwens nog vergeten ben te vertellen is dat ik mijn haar weer probeer te laten groeien.
Ja Vera, het is al een flink stuk gegroeid, maar ik moet me vaak inhouden om bij geen kapper binnen te lopen, want het wordt steeds vervelender. Ik kan een staartje maken, maar ik heb gemiddeld 6 schuifspeldjes nodig om de losse plukken, die nog niet lang genoeg zijn om bij de staart te binden, uit mijn gezicht te houden.
Ik hou mijn vingers gekruist.

Voor iedereen in het Limburgse land ;
nog een fijne laatste kermiszondag.

En een fijne vakantie voor iedereen die herstvakantie heeft ( ergens deze maand toch ? ).

Groetjes.