Great Ocean Road

Hey everybody,

my English is getting better. Speaking the language every day, makes it every day a little bit easier to understand it.

Maar het is nog altijd een stuk gemakkelijker om gewoon lekker Nederlands te lullen.

Dus 15 oktober begonnen aan een driedaagse tour van Adelaide naar Melbourne.

Na een rit van een paar uur en een stop bij witte kangoeroes ( de eerste keer dat ik ze in het wit zag ) aangekomen bij de Grampians. Dit zijn een heleboel bergen die opeens opdoemen vanuit een vlak landschap met akkers, weilanden, koeien en schapen. Deze bergen zijn ontstaan uit dezelfde verschuivingen van platonische platen en veranderingen van zeeniveaus als de uluru. Na een fikse, maar leuke klim naar de top van 1 van de bergen, de Hollow Mountain. Alhoewel het op de top stevig waaide, was het uitzicht de klim waard. Daarna de accomodatie opgezocht, gegeten en home alone gekeken op de t.v. Ongelofelijk dat hier nu al home alone op de t.v. te zien is.

Volgende morgen weer eerst een hike gedaan op een andere berg van de grampians. Daarna begonnen aan de rit over de great ocean road. Deze weg is ong. 300 km lang en de beroemde 12 apostelen zijn er slechts een klein onderdeel. Al deze rotsformaties zijn prachtige natuurwonderen. Ze zijn gevormd uit gewijzigde zeeniveaus, erosie en samenpersing van zand, schelpen, mineralen enz. Het natuurverschijnsel had in eerste instantie de naam Sow and Piglets. Omdat dat dat nou niet echt een naam was, waar veel toeristen op af kwamen, heeft men de naam gewijzigd in de 12 apostels. En niet omdat ze een speciale vorm hadden of zo, maar gewoon vanwege het getal.

't zijn er trouwens geen 12 meer. Er zijn er nog maar 7 over, de rest is ingestort. We waren er in de middag. Nadat we er wat uurtjes rondgelopen hadden ( je kan er ook via een trap naar het strand en twee apostels van heel dichtbij bewonderen ), hebben we een koffiepauze genomen in een pub in de buurt. Dat hadden we ook wel nodig om warm te worden, want het waaide de hele dag al behoorlijk hard. Daarna terug om de zonsondergang te zien. Helaas hebben we die amper gezien, omdat er dikke wolken voor de zon hingen.

Voor het traject van de 12 apostels, zijn er meer rotsen en eilanden te zien. Deze eilanden zijn hetzelfde gevormd, maar zijn zo groot dat het een eiland is in plaats van pilaar zoals 12 apostels. 1 van deze eilanden heet de london bridge omdat dit eiland ooit verbonden was de klif en dus het vasteland door een natuurlijke brug.
Deze brug is in 1990 ingestort. Er raakte niemand gewond, want op dat moment was er niemand op de brug. Wel waren er 2 mensen op het eiland, die een paar uur later met een helikopter gered werden. Het was groot nieuws en natuurlijk wouden veel t.v. en radiostations interviews van deze mensen. Ze wouden er echter niets van weten en deden geheimzinnig over hun redding. Men vroeg zich af waarom dat zo was, want het leek een normaal stel. Wat bleek : ze waren allebei getrouwd en waren geheime minnaars. Nou ja, daarna was het niet zo geheim meer. Hoe het met ze afgelopen is, weet ik niet. Op 1 van de stranden waar we onderweg bij gestopt zijn, is een groepslid, Brad, in het water gesprongen. Dapper hoor, want het water was ijskoud, en ook de zon scheen niet. Misschien kon hij er wel tegen omdat hij uit Canada komt en aan de kou gewend is.

Na de bijna niet zichtbare zonsondergang, naar de accomodatie in Port Campbell. Gebarbecued en gelukkig geen kangoeroevlees dit keer. Tot zover was er bij elke barbecue al kangoeroevlees aanwezig geweest, dus ik vond het niet erg dat het deze keer bleef bij eenvoudige barbecueworstjes en kipsate's.

De derde en laatste dag na een korte rit, aangekomen bij een regenwoud. We hebben een 'three top' wandeling gemaakt door dit regenwoud. Op zich wel interessant omdat ik nog nooit in een echt regenwoud was geweest, maar de great ocean road is beter.
Daarna onze weg vervolgd over het stuk great ocean road waar de weg vlak langs het water loopt. Het was een kwestie van achterover leunen en genieten van de wederom prachtige uitzichten. Langs deze sectie van de weg zie je geen pilaren of rotsen meer zoals de london bridge en de 12 apostels. Toch is het schitterend met al zijn inhammen en beboste heuvels.

Op een gegeven moment houdt de great ocean road op, waarna we de snelweg opgezocht hebben om rond 18.00 uur in Melbourne te arriveren. Na ingecheckt te hebben in het hostel, wat gegeten met iemand anders van de groep en afgesproken met Kiki. Weet je nog wel, de meid uit het groepje waar we mee gestart zijn in Sydney en die ik het laatst heb gezien in Alice Springs. Weer ontzettend gezellig om bij te kletsen en elkaars ervaringen weer eens gehoord te hebben.

We maakten het niet te laat, want Kiki moest de volgende morgen vroeg op om te werken en ik moest vroeg op om naar het vliegveld te gaan.

Dus vloog ik om 18 oktober naar Hobart in Tasmanie. Van Hobart heb ik de afgelopen 1.5 dag niet zoveel gezien, want na aangekomen in het hostel, heb ik mijn bed opgezocht. Reizen is soms vermoeiend en zeker na een tour, heb ik even tijd nodig om bij te tanken en mijn belevenissen te verwerken. En vandaag druk met boodschappen, reserveren van shuttlebussen die me volgende week naar en van het vliegveld afhalen en uploaden van foto's en blog. Morgen ( 20 oktober ) begin ik aan de 6 - daagse tour door Tasmanie.

Ik probeer vaker wat kortere stukjes te schrijven, want dat is voor mij makkelijker en voor jullie leuker lezen. Ik kan echter niet garanderen dat ik elke week wat van me laat horen, omdat ik nou eenmaal afhankelijk ben van internetmogelijkheden.


see you soon ( in levende lijve ).