Tasmanie

Maar 39 % van alle toeristen die Australie bezoekt ( inclusief de backpackers ) gaat ook naar Tasmanie, terwijl het een prachtig eiland is. Je vindt er berggebieden waar je uren of dagen kan hiken, regenwouden met prachtige waterfallen en historie. En dat allemaal op afstanden die een stuk makkelijker te rijden zijn dan alle bezienswaardigheden in Australie.

Dus donderdag 20 oktober weer in de bus gestapt voor een 6 – daagse trip over het eiland. Vandaag stond in het teken van wandelingen door verschillende regenwouden met de ene waterfal nog mooier als de andere. Na de lunch bij Lake Saint Claire doorgereden naar Queenstown, waarbij we onderweg gestopt zijn bij de iron blow mine. Dit was een mijn waar ze ijzer uit haalden in de 18e eeuw en daaruit is ook Queenstown ontstaan. Ik heb er een foto bij gedaan, maar helaas zie je op deze foto niet zo goed hoe Queenstown verborgen ligt tussen de heuvels waar geen boom meer op te vinden is. Dit komt omdat men de chemicalien die men nodig had om de grondstof te scheiden, na gebruik op de heuvels heeft gedumpt. Er zal in de toekomst nooit meer een boom groeien op deze heuvels, daarvoor zit de rotzooi te diep in de grond.

Na Queenstown doorgereden naar Strahan waar we overnacht hebben.

De volgende morgen was, nadat we alles weer gepakt en in de aanhangwagen van de bus gestopt hadden, een ritueel wat we elke morgen uitvoeren, naar Ocean Beach. Het zag eruit als 1 van de vele stranden die Australie / Tasmanie heeft, 't enige verschil is dat het water zo zwart is als cola in plaats van helderblauw. Ik weet niet meer wat erin zit, maar er zit iets in, waardoor je niet in 't water kan zwemmen. Het is niet chemisch, de natuur heeft het zo gemaakt.
Daarna naar de Henty Sand Dunes. De naam zegt het al, 't zijn zandduinen, maar niet zoals wij ze in Nederland kennen, op deze zandheuvels groeien complete bossen.

Daarna in Zeehan geluncht. Zeehan was ook een mijnenstad waar men zelfs een school voor mining and negallery had ( wat dat laatste woord betekend weet ik niet ). Dat is nu een museum.

In Cradle National Park eerst de trailer uitgeladen en de trailer achtergelaten voordat we in de bus stapte om een eerste glimp te zien van o.a. cradle mountain. Dat prachtige uitzicht hadden we bij lake Lille, 1 van de vele meren die het park rijk is. Hier staat ook het boothuis van Gustav Weindorfer. Gustav was een bioloog die het gebied ontdekte eind 1700 en er zijn missie van maakte om dit gebied beschermd te maken, zodat andere mensen voor altijd van de schoonheid van het gebied konden genieten. Om het gebied in kaart te brengen en studies te doen, heeft hij in het bos een huis gebouwd. Daar zijn we langs geweest. 't lijkt niet zo bijzonder, maar er zijn verhalen bekend dat Gustav in de wintermaanden eenzaam was, omdat hij door de sneeuw en kou in die maanden vaak afgesloten was van de buitenwereld. Het is hem gelukt, ergens in 1900 heeft het gebied de naam national park gekregen en dus beschermd. Overnacht in het enige bungalowpark in de buurt van Cradle mountain national park.

Trish ( de tourleider ) had ons de avond van te voren verteld dat we vandaag een paar uur hadden om te hiken / wandelen in het park, maar dat de mogelijkheden afhankelijk waren van het weer.
Gelukkig was het prachtig weer en konden de mensen die dat wouden, cradle mountain beklimmen.
We zijn tot Marions lookout met de groep naar boven gegaan, daarna zijn we met z'n achten ( inclusief Trish ) doorgegaan naar cradle mountain, de andere 9 zijn hun eigen weg gegaan, rond de verschillende meren. We hebben in totaal 5 uur gehiked, waarbij het vaak meer klimmen en klauteren was dan wandelen. Gelukkig waren er geen mensen met hoogtevrees in het groepje.
't was pittig, maar de uitzichten waren zeker de moeite waard en het was leuk ( niet geheel onbelangrijk ). Brad zat in het groepje waarmee we de great ocean road hebben gedaan, en hier kwam ik hem weer tegen. Hij heeft ook de 6 – daagse tour gedaan. Op de berg lag nog sneeuw ( van een week eerder ), waar Brad een mini sneeuwpoppetje van heeft gemaakt.
Het is ongelofelijk hoe het weer kan veranderen in Tasmanie. De week ervoor had Trish de berg beklommen in de sneeuw, maar vandaag was er geen wolkje aan de lucht.
Na de beklimming en we iedereen weer verzameld hadden bij de bus, zijn we naar Sheffield gereden. Sheffield was een dorpje waar niet zoveel gebeurde en een plaats waar de meeste toeristen
niet de moeite voor namen om te stoppen. Om dat te veranderen heeft iemand het idee geopperd om ieder jaar een mural fest ( muurschilderingen festival ) te houden en dat is gebeurd. Elk jaar komen er tijdens deze week schilders van over heel de wereld naar deze plaats om hun vaardigheden te tonen en elk jaar wordt er door de bewoners een winnaar gekozen. Het heeft het gewenste resultaat, er komen meer toeristen naar deze plaats. Nadat we twee mensen in Sheffield afgezet hadden, zijn we naar Devonport gereden waar we onvernacht hebben. Gelukkig kon ik het mobiel internet gebruiken van iemand in de groep en daardoor skypen met de scouting in Arnhem ( luctor et emergo ), want zij hadden dit weekend een activiteitenweekend met alle groepen samen.
Ik vond het echt geweldig en daarna voldaan naar bed.

Het was een rare tour omdat die bestond uit twee delen, 3 dagen westkust en 3 dagen oostkust, die sommige van ons allebei deden, dus 6 dagen. Andere mensen deden de oost – of westkust en deden de tour voor 3 dagen. Nadat we dus gisteren al twee mensen hadden afgezet, moesten we vandaag twee mensen ophalen van de ferry in Devonport. Daarna doorgereden naar Lanceston waar we 6 mensen achterlieten en er twee bij kwamen. Toen was het groepje voor de laatste 3 dagen compleet. De eerste stop daarna was bij een oorlogsmonument in Legerwood. Het is geen 'normaal' monument, zoals je ze op veel plaatsen ziet. Het bestaat uit 7 bomen waar een kunstenaar figuren in heeft gehakt die een symbool zijn voor elke militair uit Legerwood die gesneuveld is in de eerste wereldoorlog. Legerwood was een dorpje met maar heel weinig inwoners. De 7 mannen waren bijna alle volwassen mannen die er waren in het dorp. In 1918 heeft men deze 7 bomen geplant als herinnering aan hem. In 2001 werden deze bomen een gevaar voor mensen, omdat ze dreigden om te vallen en men besloot dat ze gekapt moesten worden. De bewoners hebben dat voorkomen, door geld in te zamelen en de kunstenaar in te huren die ervan heeft gemaakt wat er nu staat.
Daarna naar de Saint Columba waterfalls, waar we tevens geluncht hebben. Bij 1 van de vele stranden in the bay of fires, die zich uitstrekt over 29 km, wat tijd voor onszelf gehad.
Overnacht in Bicheno.

Het regende hard de hele morgen, terwijl het de drie dagen ervoor prachtig weer was geweest. Toch maar naar de lookout over wineglass bay gelopen, wat ondanks de regen zeker de moeite waard was. De regen weerhield ons er wel van om door te lopen naar het strand. In plaats daarvan waren we snel weer terug bij de bus.
De groeven in het tessallated pavement zijn natuurlijk gevormd. Het is zo apart, omdat 't lijkt op een muur waavan de tegels keurig netjes naast elkaar gemetseld zijn.
De laatste stop van vandaag was bij de remarkable cave, een door het water uitgesleten soort van grot. Overnacht in Port Arthur.

De lucht is vandaag weer opgeklaard, dus was het een fijne wandeling naar port arthur historic site. Port Arthur was voor de Britten een mooie plaats om gevangenen naar toe te brengen. Net als de vele eilanden rondom Tasmanie en Australie was dit ook een soort van natuurlijke isolatie. Het stukje land dat Port Arthur verbindt met de rest van Tasmanie is namelijk maar 100 meter breed. Dus hoefde men ook hier geen muren te plaatsen. Men bouwde wachttorens aan beide zijden van de weg, zette er wachters met honden neer, en bezaaide de weg met kapotte schelpen. De eerste vraag die er dan bij je op komt is wat men deed met het water, als ze niet over land konden ontsnappen, hadden ze het water om naar de overkant te zwemmen. De Britten maakte het de gevangenen wijs dat het water vol zat met haaien en bovendien konden de meeste gevangenen niet zwemmen.
Degene die de gok waagden en zwommen, kwamen erachter dat er geen haaien waren en bereikte veilig de overkant. De volgende uitdaging was om de weg te vinden door Tasmanie, naar het noorden, waar je dan kon proberen om het vasteland van Australie te bereiken. Maar ook daar waren veel Britten, dus moest je ervoor zorgen dat je niet gepakt werdt door hem, als je het zover had gemaakt. Er zijn verhalen bekend van mensen die ontsnapten van de verschillende eilanden rondom Tasmanie of Australie of vestigingen zoals Port Arthur. Sommige van hem werden weer gepakt, anderen stierven in de bossen en regenwouden die Tasmanie rijk is. Hier was wel genoeg water, maar geen voedsel. De gevangenen die in Australie ontsnapten, leerden de droogte kennen.

Maar goed, om even terug te komen op Port Arthur. Bij de entree kreeg je een kaartje waar een persoon bij hoorde. Ik had het kaartje van een 17 jarige jongen die veroordeeld was voor een levenslange straf op Port Arthur, voor het stelen van wat geld. Toen ik door het museum liep, kwam ik erachter dat hij een paar keer is ontsnapt. Na enkele vergeefse pogingen, is het hem uiteindelijk gelukt om voorgoed te ontsnappen. Zijn dossier eindigt met de woorden 'run'.
Dat gedeelte was allemaal binnen, buiten waren er verschillende ruines te zien en gebouwen die men gerestaureerd heeft, waaronder de separate prison. Normaal werden gevangenen gestraft door hem zweepslagen te geven. Een andere methode van straffen ontstond jaren later. Daardoor heeft men de seperate prison gebouwd. Het idee van deze gevangenis en deze andere methode was dat mensen door opsluiting, vereenzaamde en men zich, als ze weer buiten te werk werden gesteld, tussen de andere gevangenen, wel weer zou gedragen. In deze gevangenis werden de mensen 23 uur per dag opgesloten in hun cel. Hier moest men in slapen, eten, hun behoefte doen en werken ( voor zover dat mogelijk was ). Het resterende 1 uur per dag kon men dan in de buitenlucht doorbrengen, maar niet met andere mensen.

Na de lunch naar het Tasmanian Devils conservation park .waar we gezien hebben hoe de Tasmanian Devils gevoerd worden. Als ze er rustig bij liggen, lijken ze heel lief, maar het tegendeel werd bewezen toen ze hun maaltijd kregen. Ze veranderen in beesten die vechten om het eten, daarbij elkaar vaak in het gezicht bijten, en rare geluiden maken die nergens op lijken.
Het zijn geen jagers, want ze eten alleen de restjes van andermans maaltijd of gaan op zoek naar een dier wat al dood is. Ze eten alles van het dier inclusief botten, veren, ingewanden, enz.

De avond na de tour ( dinsdag 25 oktober ) was ik aan het eten in een pub in Hobart, waar de tour ook eindigde, toen ik 4 mannen achter me Nederlands hoorde praten en aan het overleggen waren wat ze morgen zouden gaan doen. Nadat ik gegeten had, ben ik bij ze gaan zitten en ze verteld wat ik de hoogtepunten van Tasmanie vond ( cradle mountain, port arthur ). Daarna hebben we nog zo'n twee uur met elkaar gekletst.
Ik heb helaas jullie namen niet onthouden ( ja, moet me diep schamen ), maar ik vond het reuze gezellig.

Op tijd terug naar het hostel, want mijn vlucht ging om 6.00 de volgende morgen. Dus om 3.30 de wekker gezet, aangezien de shuttlebus naar het vliegveld om 4.30 vertrok.
In Melbourne Kiki weer tegengekomen ( blijven opletten ), en daar mee opgetrokken.
Kiki, 't was weer leuk om bij te kletsen, misschien tot in Nieuw Zeeland.

Nog twee dagen in het hostel gebleven voordat ik vrijdag 28 , om 17.45 de bus had naar Sydney om vanuit daar 30 oktober om 22.40 de bus te hebben naar Brisbane, om 1 november om 12.20 het vliegtuig te pakken naar Auckland ( nieuw zeeland ).

Als je dit leest, zou je je kunnen afvragen waarom ik geen vliegtuig heb gepakt van Melbourne rechtstreeks naar Brisbane, dat gaat immers veel sneller ( 2 uur ).
Dat komt omdat ik ontzettende oorpijn heb als het vliegtuig landt, vanwege de luchtdruk. En die oorpijn duurt op zijn minst een half uur. Dat heb ik er niet voor over. Dan zit ik liever twee nachten in de bus ( 17 uur van Melbourne naar Sydney, 13 uur van Sydney naar Brisbane ), dan dat ik weer in een vliegtuig stap.

En ik heb alle tips die zouden moeten helpen geprobeerd, van kauwgom kauwen, tot slikken, tot oordoppen, maar het helpt allemaal niet. Helaas ontkom je er af en toe niet aan om te vliegen, i.v.m tijd en geld, maar ik probeer het zoveel mogelijk te beperken.

Zondag 30 oktober in de middag met Tim naar bondi beach geweest om te genieten van het mooie weer, maar daarmee ook vergeten dat je kan verbranden als je je niet insmeert ; ). Tim is iemand van de scouting in Arnhem die in Sydney stage loopt. Tim, bedankt voor de gezellige middag.
S'avonds even met mijn moeder geskypt. Mam, vond het fijn om elkaar even te zien en spreken, jammer dat het vaak niet lukt door onze beide drukke programma's.

Ik heb nieuws gehoord over vluchten van en naar Nieuw Zeeland die geannulleerd of vertraagt zijn.
Maak je geen zorgen, ik heb met mijn vliegmaatschappij gebeld en er is niks gewijzigd of geannuleerd.


In mijn weer veel te lange verhaal hebben jullie kunnen lezen hoe het weer in Tasmanie was. In Australie is het gemiddeld tussen de 20 en 30 graden, met afwisselende weken. Soms is het een week of enkele weken slecht weer met veel regen, maar nog steeds niet koud, waarna er weer een paar weken kunnen volgen met volop zonneschijn.

Ik ga er echt een eind aan maken,

liefs, tot de volgende blog, tot de volgende skype date, enz.


Speciaal voor scouting luctor et emergo in Arnhem :

Ik vond het skypen ( bellen via internet ) heel erg leuk en gezellig. Ik vond het heel erg leuk om jullie allemaal weer eens te zien en te horen hoe het met jullie gaat.

Hebben jullie nog een leuk reunieweekend gehad en veel leuke dingen gedaan ?

Ik ben met Tim een middag naar bondi beach geweest omdat we allebei in Sydney waren. Ik heb er een foto bij gedaan ( op mijnalbum.nl, zie link ) van ons allebei op het strand met vlag.

Ik ben nu in Nieuw Zeeland, een land dat bestaat uit twee eilanden, en waar het een beetje gemakkelijker is om te reizen, omdat de afstanden niet zo groot zijn als in Australie.

Passen jullie een beetje op Ingrid, want ik zag dat haar buik nu wel heel snel groeit.

Groetjes van Thea