Arequipa

Na het schrijven van het vorige verslag, ging de wekker volgende morgen (vrijdag 21 september) weer op tijd af omdat de bus om 7.00 uur vertrok richting Nazca. Nazca is bij toeristen vooral bekend om de "Nazca lijnen". Na tientallen jaren van onderzoek weet men nog steeds niet waarom deze lijnen gemaakt zijn. Wel weet men hoe oud de lijnen zijn en dat de Inca's deze gemaakt hebben. Het is een bijzonder fenomeen omdat het soms kaarsrechte kilometerslange lijnen zijn terwijl in sommige lijnen duidelijke figuren waar te nemen zijn vanuit de lucht. Het bekendste figuur is de aap, maar er zijn er nog veel meer. Mevrouw Maria Reiche heeft het grootste gedeelte van haar leven toegewijd naar onderzoek van de Nazca lijnen in de hoop een verklaring te vinden over het hoe en waarom van de lijnen. Helaas heeft ze nooit een verklaring kunnen vinden en zijn de lijnen van Nazca tot op de dag van vandaag nog steeds een mysterie.


Onderweg zijn we gestopt bij een uitkijktoren van waaruit drie figuren uit de collectie van Nazca lijnen te zien zijn. Helaas heb ik hier geen foto's van, want de enige manier om hier goede foto's van te kunnen maken is vanuit de lucht. De tweede stop onderweg naar Nazca was bij het Maria Reiche museum. Een piepklein museum wat niet veel voorstelde. Ik denk dat men dit vooral in stand houdt om Maria Reiche te eren voor het werk dat ze heeft gedaan. Zij heeft de meeste figuren in kaart gebracht en gevochten voor bescherming van het gebied zodat de figuren niet verwoest worden.


Daarna naar het kleine vliegveldje van Nazca dat alleen gebruikt wordt voor vluchten over de lijnen van Nazca voor de toeristen. Een aantal mensen van de groep hebben deze mogelijkheid aangegrepen en hebben een vlucht gemaakt over het gebied.
Na de vlucht werden de betrokken reisgenoten naar het hotel gebracht waarna we aldaar werden verzameld om te gaan buggy rijden.


Ik had gehoopt zelf met een tweepersoons buggy door de zandduinen in de omgeving van Nazca te mogen crossen, maar helaas was dat niet het geval. We moesten plaatsnemen in grote buggy's voor 8 tot 12 personen die bestuurd werden door een chauffeur van het bedrijf die de buggy's verhuurde. Het duurde even voordat we daadwerkelijk in de zandduinen waren, maar het was de rit ernaartoe wel waard. Het crossen door de duinen was leuk, ondanks dat we zelf niet konden en mochten rijden. Het hoogtepunt van deze middag was natuurlijk het sandboarden. Dus op een soort surfplank van een gigantische zandduin af en zand happen. De eerste keer vond ik het een beetje eng, maar daarna viel het ontzettend mee en vond ik het leuk. Het ging ook minder hard dan verwacht.
Op de terugweg nog genoten van een zonsondergang in de woestijn rondom Nazca. Het is hier snel donker (om 18.00 uur al) en de zonsondergang ging ontzettend snel, binnen een kwartier was hij van goed zichtbaar gezakt tot onder de horizon. De temperatuur gaat op het moment dat de zon helemaal onder is ook heel snel omlaag waardoor het koud wordt.

Na het diner heb ik redelijk snel mijn bed opgezocht, want de wekker liep de volgende morgen alweer om 5.00 uur af omdat we om 6.00 uur vertrokken voor een busrit van ongeveer 12 uur naar Arequipa.
Het voordeel van een busrit tegenover een vliegreis is dat je af en toe even uit kan stappen om wat frisse lucht op te snuiven en de benen te strekken. Dus we zijn een paar keer gestopt voor een koffie/thee/plas pauze en bijzondere bezienswaardigheden en/of dorpjes (onder andere de dorpjes Yauca, Chalo en Camaná). De weg slingerde een groot gedeelte van de route door groene valleien, over bergpassen en langs de kust. Sommige uitzichten waren heel mooi en de lange reis waard.

Op zondag 23 september konden we uitslapen en bijkomen van de lange busreis van gisteren. Iedereen die interesse had kon om 9.00 uur met onze reisleider mee die ons een rondleiding gaf langs verschillende bezienswaardigheden in Arequipa. We hebben onder andere de overdekte markt, de "Iglesia de La Compañïa" kerk, het Santa Catalina klooster en het "Santuarios Andinos" museum bezocht.


De kerk speelt een grote rol in Peru en heeft veel geld. Dit was te zien aan de "Iglesia de La Compañïa" kerk, waar zo ongeveer alles achter het altaar bedekt was met bladgoud. Helaas mochten hier geen foto's van gemaakt worden.

Bijzonder was het Santa Catalina klooster, een gigantisch complex van ongeveer 20.000 m2 met kleine huisjes en kleurrijke nauwe straatjes. Het klooster werd gesticht in 1580 om de dochters van vooraanstaande families te beschermen. Zowel het klooster als de nonnen werden compleet afgesloten van de buitenwereld. Iedere non had werksters tot haar beschikking die voor haar kookten, boodschappen deden, schoon maakten etc. zodat de non zich volledig op het geloof kon richten. Een non zag haar familie de rest van haar leven nooit meer. Familieleden mochten de betreffende non bezoeken, maar de zij was compleet gesluierd en er zaten houten rasters tussen de non en het familielid zodat zij elkaar niet konden aanraken. De straatjes in het complex zijn blauw en rood wat geen specifieke betekenis heeft, maar het een fleurrijk geheel maakt als je erdoor heen loopt.

Tenslotte hebben we een bezoek gebracht aan het "Santuarios Andinos" museum waar het "ijsmeisje" in een vitrine te bewonderen is. Ook hier was het wederom niet toegestaan om foto's te maken wat jammer was.

Het "ijsmeisje" is een Inca meisje van ongeveer 12 jaar dat geofferd is om de goden gunstig te stemmen. De Inca's geloofden namelijk dat de bergen goden waren die konden doden door vulkanische uitbarstingen of ander vernietigend natuurgeweld. Deze verwoestende gebeurtenissen konden bezworen worden door de goden gunstig te stemmen en een offer te brengen. Het grootste offer dat gebracht kon worden, was het offer van een kind. Door deze overtuigingen zijn vele kinderen geofferd in die tijd. Enkele van hen zijn gevonden waarbij "Juanita", de mummy die in het museum te zien is, 500 jaar lang het best bewaard is gebleven onder het ijs op de berg.

In de vitrine die wordt gekoeld is haar hoofd goed te zien en puntgaaf (voor een skelet dan) inclusief tanden en haar. De rest van haar lichaam is niet te zien omdat dit gewikkeld is in kleren die niet meer te verwijderen zijn zonder het skelet te vernielen. Het is een indrukwekkend beeld en een stukje geschiedenis.

Na het diner was het tijd om dit reisdagboek bij te werken zodat jullie weer iets te lezen hebben.

Vandaag (maandag 24 september, bij jullie is het op het moment dat ik dit type al maandag) gaat de reis richting de Colca Canyon.

Ik heb over een paar dagen weer een verhaaltje voor het slapen gaan voor jullie.

Tot dan.