De laatste dagen van 2017 in Australië

En opeens is het 1 januari 2018 op het moment dat ik dit verslag typ. Een nieuw jaar dat goed begint met een reis van drie weken door Vietnam.

Bij het laatste verslag heb ik jullie mijn belevenissen verteld tot mijn aankomst bij Ken en Teresa in Perth. De afgelopen dagen met hen waren super gezellig en ik heb wederom een geweldige tijd gehad bij deze lieve mensen. Ook hier stond er een cadeautje voor mij klaar waar ik blij mee ben omdat het iets praktisch is voor mijn reizen. Een kleine thermoskan waar ook koud water goed koud in blijft. Handig formaat voor in een rugzak. Ook voor Ken en Teresa had ik een pakje stroopwafels bij me en een doosje kleintjes hagelslag en vlokken.

Ik heb geen dagtripjes gemaakt naar bezienswaardigheden in de buurt omdat ik die allemaal 6 jaar geleden al heb gemaakt. We hebben vooral geshopt, koffie gedronken, taart(jes) gebakken en spelletjes gedaan.

We waren 27 december rond 14.00 uur bij hen thuis en hebben wat gedronken. Daarna vertelde Teresa dat het een traditie is om "minced pies" te eten en deze bij voorkeur zelf te maken. Het is een hartig taartje met een vulling van gedroogd fruit, kruiden en zoetigheid dat je hier in een pot kan kopen. Te vergelijken met een mini appeltaartje, alleen dan met een iets andere vulling. Er was deeg over en daar heb ik twee kerstbomen van gemaakt. Teresa heeft de bolletjes erom heen gemaakt, dit waren kerstballen en de bloem eromheen was de sneeuw (zie de foto). De taartjes en kerstbomen waren heerlijk toen ze gebakken waren.

Na een goede nachtrust was het donderdag 28 december.
Teresa vindt het leuk om erop uit te gaan met andere mensen. Daarom had ze aan Jodie gevraagd of ze mee wilde om te gaan lunchen. Jodie is een familielid uit Engeland (daar komen Ken en Teresa oorspronkelijk vandaan, ze zijn ruim 30 jaar geleden geëmigreerd naar Australië), die hier aan het backpacken is en logeert bij een neef van Ken in de buurt van Ken en Teresa. Jodie had geen plannen, dus die zijn we gaan ophalen. Omdat zij nog iets moest ruilen bij een winkel, zijn we eerst gaan winkelen. Ik ben in dat winkelcentrum geslaagd voor een nieuwe afritsbare broek. Ik had er maar 1 en die draag ik al jaren tijdens mijn reizen. Maar die is erg dun en bijna versleten. In Nederland kon ik geen goede vinden in een dames model, dus ben erg blij dat hier voldoende keuze was en er een grote uitverkoop is.

Daarna naar Ken en Teresa's huis waar we hebben gewacht op Sandy, een goede vriendin van Teresa. Teresa heeft Jodie, Sandy en mij meegenomen naar Mason Mill, een restaurant omringd door prachtige aangelegde tuinen. Er worden vaak bruiloften georganiseerd, want daar hebben ze aparte prieeltjes voor aangelegd. We hebben daar genoten van een heerlijke lunch en waren van plan om daarna te gaan midgetgolven, want dat kan daar ook. Maar omdat het erg warm was en er weinig schaduw was, hebben we daar vanaf gezien. In plaats daarvan hebben we bij Ken en Teresa thuis de film "de grote vriendelijke reus" gekeken. Nadat we na het diner Jodie bij haar logeeradres hadden afgezet, kon ik terug kijken op een geslaagde, gezellige en leuke dag.

Ik wilde eigenlijk nog een tweede afritsbare broek in een andere kleur omdat ik dan eens kan afwisselen. Dus had Teresa op internet gezocht naar andere winkels waar dat soort broeken ook te krijgen zijn. Ze had een andere winkel gevonden waar ze de broeken ook hadden en wederom in de uitverkoop. In deze winkel ben ik een dag later (vrijdag 29 december) geslaagd voor een tweede broek. De oude laat ik als aandenken achter bij Teresa en Ken. Misschien kunnen ze er iemand anders nog blij mee maken.

's Middags zijn Alison en Nol met de kinderen Darren en Miley langs gekomen. Ik vond het erg leuk om ze weer te zien, want ik heb ze 6 jaar geleden voor de eerste keer ontmoet en heb toen met Miley gespeeld. Dat was leuk ondanks dat Miley een ziekte heeft waardoor ze beperkingen heeft. Ze is doof, heeft problemen met haar coördinatie en motoriek en loopt verstandelijk achter op haar leeftijdsgenoten zonder geestelijk aandoening. Toch had ik 6 jaar geleden het idee dat we goed met elkaar konden opschieten. Toen was ze 3 jaar en het was dan ook logisch dat ze me mij niet kon herinneren. Ik heb geprobeerd om een spelletje tennis op de wii te spelen, maar dat is te moeilijk voor haar. Ze kan geen twee knoppen tegelijkertijd vast houden en begrijpt niet dat ze de een beweging moet maken en dan een knop los moet laten. Ze heeft wel een groot doorzettingsvermogen, want ze probeert het wel een hele tijd. Het bellen blazen daarna ging beter, daar zijn we ruim een halfuur mee bezig geweest.

Toen ze weg waren heb ik een rondje hard gelopen, maar wat is dat hier zwaar. De hitte en de heuvels maken het zwaar. Het is niet te vergelijken met het Zuid Limburgse heuvellandschap en al helemaal niet met de heuveltjes (die je nauwelijks een heuvel kan noemen) in Noord Brabant. Ik had na een halfuurtje zelfs spierpijn in mijn billen en geloof niet dat ik dat eerder heb gevoeld na een rondje hardlopen.

De dag afgesloten met een spelletje tennis op de wii met Teresa. Teresa had de eerste keer gewonnen, ik de tweede keer. Dus we moeten nog een potje spelen om uit te maken wie de winnaar is.

Zaterdag 30 december zijn Teresa en ik de dag begonnen met een wandelingetje zodat ik de route wist en ik wat langer over een route die redelijk vlak is, kan hardlopen morgen. Daarna wederom met Sandy (Teresa's vriendin) naar het winkelcentrum omdat Teresa een cadeautje moest ruilen. Om 12 uur in een lunchroom thee en koffie gedronken, alvorens Sandy thuis weer af te zetten. 's Middags hebben Teresa en ik een cake gemaakt die je niet hoeft te bakken, maar laat opstijven in de koelkast. 's Avonds een film gekeken waarna ik wederom wel tevreden naar bed ben gegaan.

De laatste dag van 2017 is aangebroken. Wat was 2017 een enerverend jaar met de revalidatie na mijn gebroken been, de verbouwing van de begane grond van het huis, mijn house warming party, en een bevordering in rang op het werk. Ik ben blij dat deze oudejaarsdag veel leuker was als vorig jaar. Vorig jaar ben ik op oudejaarsdag geopereerd in het ziekenhuis in Marokko. Daar heb ik niet teveel bij stil gestaan, want deze dag was in tegenstelling tot vorig jaar leuk en gezellig met lieve mensen om me heen.

De middag hebben we door gebracht met het spelen van spelletjes en ik heb nog een taxi geregeld voor transport van het vliegveld van ho chi minh city in Vietnam naar het hostel. Het hostel had ik een paar dagen geleden al geboekt.

Tegen het einde van de middag zijn we naar de neef van Ken gegaan waar Jodie logeert (waar ik eerder over vertelde). Zij hadden vrienden en familie uitgenodigd om de jaarwisseling mee te vieren. Ken en Teresa gingen rond een uur of 8 weer naar huis waarna ik de keuze had om daar te blijven en eventueel te blijven slapen of met Ken en Teresa terug te gaan naar hun huis. Omdat ik er niemand kende behalve Jodie omdat we daar een dag mee hadden opgetrokken, heb ik besloten om met Ken en Teresa mee terug te rijden. Het waren wel jongere mensen, maar ik bracht de jaarwisseling liever door met twee vrienden (Ken en Teresa) dan met 10 mensen die ik niet ken. Dan kan je je ook heel alleen voelen en dat was het laatste wat ik wilde. Ik heb me vorig jaar tijdens de jaarwisseling alleen genoeg gevoeld in het ziekenhuis in Marokko.
Samen met Teresa een kerstfilm gekeken en om middernacht geproost op het nieuwe jaar. We hebben een hele gezellige avond gehad met z'n tweeën en na iedereen alvast een gelukkig nieuwjaar gewenst te hebben via what's app naar bed gegaan. Om middernacht hier was het in Nederland pas 17.00 uur. Wat is het toch fijn om een goede wifi verbinding te hebben hier, want daardoor kon ik bellen en skypen met familie zonder dat het een godsvermogen kost. We hebben wel wat vuurwerk gehoord, maar niets gezien. De buurt hier is vrij rustig en de stad is te ver weg om het vuurwerk te zien. Ik heb het niet gemist, ik vond het veel te fijn om het nieuwe jaar in te luiden met een lieve vriendin.

Het was erg grappig en apart dat ik op nieuwjaarsdag om 7.00 uur hier, kon mee genieten van het vuurwerk wat op dat moment in Nederland werd afgestoken door foto's en filmpje die jullie mij toe stuurden.

Nu, op de eerste dag van 2018, ben ik mijn blog aan het bijwerken en in aan het pakken. Vanavond rond 22.00 uur zullen Ken en Teresa mij naar het vliegveld brengen, waar vandaan de vlucht naar Ho Chi Minh City (ook wel Saigon genaamd) zal vertrekken om 1.15 uur (als het dus 2 januari is). Ik zal op 2 januari rond 15.30 uur landen op de luchthaven in Saigon.

Ik heb het hostel daar geboekt voor 6 nachten, maar misschien reis ik wel eerder verder. Ik moet het allemaal even bekijken als ik in Saigon ben, want dan kan ik het transport naar de volgende plaats regelen. Wat die volgende plaats zal zijn en wanneer dat zal zijn, weet ik over een paar dagen. Eerst eens alle highlights bekijken in en rond Saigon.

Ik neem weer afscheid van Australië naar twee fijne weken hier waarbij ik weer heb bijgekletst met vrienden en mijn lang gekoesterde wens om kerst en de jaarwisseling down under mee te maken in vervulling is gegaan. Nu is de tijd aangebroken om nieuwe dingen te zien en een gedeelte van Azië te ontdekken.

Voor nu ook weer een afscheid van jullie. Bedankt voor alle lieve appjes, filmpjes en telefoontjes tijdens de jaarwisseling waardoor ik voor mijn gevoel toch ook een beetje in Nederland was. En zowel heb mogen genieten van de jaarwisseling in Australië als in Nederland.

Ik spreek jullie weer vanuit het volgende continent op deze wereld.