Wat een hitte.

De rit naar San Diego waar ik het vorige verslag mee geeindigd ben, verliep voorspoedig en ging sneller als ik dacht, want ik was er al in twee uurtjes.

Deze stad is een stad die ik aan mijn favoriete lijstje kan toevoegen na wat steden en dorpen in Australie en Nieuw Zeeland. Het is er niet zo druk als in de steden waar ik tot nu toe geweest ben en de horizon wordt een stuk minder gedomineerd door wolkenkrabbers. Er zijn meer stranden die rustiger zijn en de stad is fietsvriendelijk. Laat in de middag ontmoette ik ook Elsbeeth hier weer, een Nederlands meisje dat ik in het hostel in Los Angeles voor het eerst heb gezien. We zijn s' avonds naar Mission Beach gereden en na wat gewandeld te hebben, uiteindelijk beland in een strandtent waar we een potje gepoold hebben en ik mijn eerste glaasje wijn in Amerika heb gedronken.

We zijn aangekomen bij dinsdag 8 juli en ik heb vandaag een fiets gehuurd om San Diego te verkennen. De middag heb ik besteedt aan een bezoek aan het maritiem museum en de USS Midway. Het maritiem museum bestaat uit een aantal boten/schepen waaronder twee onderzeeboten. Ik heb nou eenmaal niet zoveel met geschiedenis, dus deze vond ik het interessants van alle schepen die er lagen.
De USS Midway is een gigantisch vliegdekschip waar ik een paar uur in/op heb rondgelopen, maar zo groot is, dat ik nog niet alles heb gezien. Nou ben ik weleens op een vliegdekschip geweest in Nederland, een tripje dat georganiseerd was vanuit het werk, maar dit stelt niets voor vergeleken met de USS Midway. Ik mocht hier gratis naar binnen op vertoon van mijn defensiepas.

Anderhalve dag San Diego was tekort, maar helaas moest ik 9 juli door naar Las Vegas omdat ik daar al een hotel geboekt had. Vandaag was het ook de dag van de halve/kwart? finale van het WK en had ik met Elsbeeth afgesproken in Las Vegas om daar samen de wedstrijd van Nederland tegen Argentinie te kijken. Helaas hebben 'we' verloren, maar we hadden gelukkig wel lol met z'n tweeen tussen de Argentijnen of de mensen die voor Argentinie waren. Daarna onze ogen uitgekeken op de 'strip', de straat waar Las Vegas om bekend staat met z'n casino's, hotels, eetgelegenheiden en lichten. Mijn god, wat is dat over de top zeg. We hebben in een hotel/casino rondgelopen, want elk casino heeft wel een hotel erbij zitten of andersom, waar ook nog eens een heel winkelcentrum aan vast zat. Men heeft de eiffeltoren en de tower bridge nagebouwd, er staat een casino/hotel waarbij je ook een ritje in een achtbaan kan maken en in het casino/hotel 'circus circus' (geen typfout, de naam is echt dubbel) heeft twee verdiepingen met alleen maar circusattracties. Denk hierbij niet aan achtbanen en botsauto's, maar aan het hengelen naar eendjes en een schiettent in allerlei variaties. De overvloed aan amusement is moeilijk in woorden uit te drukken, ik denk dat je het zelf moet ervaren om een duidelijk beeld te krijgen.
We zijn redelijk op tijd weer vertrokken, omdat Elsbeeth de volgende morgen op tijd opgehaald werd om naar de Grand Canyon te gaan.
Dit was tevens de laatste keer dat we elkaar zijn tegengekomen in Amerika. Het was gewoon toevallig dat we een stuk ongeveer gelijktijdig dezelfde route hebben afgelegd, maar nu gaat Elsbeeth terug naar de kust en daarna naar huis.

Donderdag ben ik s'avonds de stad in geweest om Las Vegas nu in het donker te bekijken. Dan komt de stad pas echt tot leven en heb ik wederom mijn ogen uitgekeken, nu met alle verlichting aan. Het Bellagio heeft een gigantische vijver voor het hotel liggen, waar ze om het halfuur een waterballet houden met behulp van fonteinen. Erg mooi om te zien.

Vrijdag 11 juli ben ik naar een snelle duik in het zwembad van het hotel de auto ingekropen om naar een camping in de buurt van Williams te rijden. Williams is het dorpje waar de weg naar de south rim van de Grand Canyon begint. Het is vanaf hier nog een goed uur rijden naar het visitors centre. De South Rim is de populairste en drukst bezochte kant van het grand canyon national park. De afstand tussen de South en North rim is hemelsbreed maar 16 miles en 24 miles als je het pad erdoorheen volgt, maar over de weg moet je er omheen en is het maar liefst 200 miles.

De buren op de camping was een gezin met vier kinderen. Ze waren erg aardig en op het moment dat ik de auto uitstapte, boden ze gelijk hun hulp aan bij het inrichten van mijn slaapplaats. Mijn slaapplaats is mijn bivizak (een soort sweg zoals ik die ook een keer in Australie gebruikt heb) een lakenzak (een slaapzak zo dun als een laken),m'n poncho (alles meegenomen vanuit Nederland wat hoort bij mijn gevechtsuitrusting)en een in San Diego gekocht slaapmatje. Dit is echt warm genoeg hier. Na mijn bedje gespreid te hebben, werd mij door de kinderen verteld dat ik echt een ' smori' moest proberen, een geroosterde marsmallow tussen twee koekjes en een plakje chocola. Ik moet zeggen dat het erg goed smaakte. Daarna was het bedtijd voor de kinderen en heb ik nog even rond het kampvuur gezeten met de ouders (ben hun namen kwijt, maar we hebben email adressen uitgewisseld, dus dat komt goed). Ik werd door haar in de watten gelegd, want ze stopte me nog een schaaltje nootjes toe en ik heb voor de eerste keer in mijn leven whiskey gedronken. Weliswaar sterk aangelengd met ginger ale, maar toch. Ik heb meteen ook maar besloten dat dat mijn eerste en laatste keer was. Ik heb het wel opgedronken, omdat het niet zo sterk was, maar ik hou het liever bij de wijn. Hij vertelde me ook dat de meeste daklozen er hier voor kiezen om dakloos te zijn. Want ze krijgen onderdak aangeboden op de voorwaarde dat ze een afkickprogramma doorlopen om van hun drank/drugsverslaving af te komen, want de meesten zijn helaas verslaafd. Echter leven ze dan liever op straat, dan de hulp te accepteren en af te kicken.

Ik vroeg me af of ze hier hulp krijgen omdat dat het volgende is wat me hier is opgevallen, de grote hoeveelheid daklozen die op de straten rond hangen. Ik vond het heel triest, maar nu ik dit weet heb ik niet meer zoveel medelijden met ze.

Zaterdagochtend na een stevig ontbijt van eieren en bacon, wederom aangeboden door de buren, op tijd vertrokken naar de Grand Canyon. Wat een gigantisch mooie uitzichten, maar ook wat een hitte. De hele dag gewandeld langs de rim en op het eind van de middag een stukje met een trial in canyon in gewandeld. Echter was het zo warm en was ik na een halfuur al zo vermoeid, dat ik maar weer naar boven met geklommen (het was een uitdagend pad). Nog gekeken naar de zonsondergang met nog een miljoen mensen.

Zondag gingen de buren verder en na afscheid genomen te hebben (ik heb ze proberen te bedanken met een zak chips voor onderweg, waar vooral de kinderen erg blij meer waren), ben ik ook de auto ingestapt om naar de andere kant van de canyon, de north rim, te rijden. Het was een mooie route door onder andere het gebergte van de vermillion cliffs en tegen etenstijd een plaatsje gezocht op een camping bij het Jacob Lake. Nu kan je amper spreken van een meer, want door de droogte was het meer een modderpoel dan een meer, maar zo heet het nou eenmaal.

Ik had mijn wekker op 3.30 gezet, omdat ik maandag graag de zonsopgang bij de north rim wou zien. Helaas viel dat erg tegen omdat er veel bewolking hing. Wel weer prachtige uitzichten, waarbij het opvalt dat deze kant groener is. Daarna naar Zion National Park gereden met een tussenstop in Kanab om dit verslag te typen.

Hoewel ook ik weleens kan klagen over het natte, druilerige weer soms in Nederland, smacht ik nu naar een flinke onweersbui, want wat is het hier heet. Eigenlijk is het te heet om iets te doen, maar ja, je wil toch wat zien nu je er toch bent. Ik ben blij met de auto waarvan de airconditioning goed werkt. Ik vul mijn water op elke mogelijke plaats bij en zorg dat ik mijn grote fles van 2 liter, naast twee kleinere flesjes altijd gevuld heb. Zeker op wegen als de alternatieve 89 route, door de vermillion cliffs en het kanab natuurgebied wil je niet zonder water of brandstof komen stil te staan.

De geplande route is wat gewijzigd, want in deze hitte grote afstanden rijdne zonder veel te zien, is echt geen pretje. Dus sla ik Denver maar over, want hier wou ik alleen maar heen om de Rocky Mountains te zien, en maak een kleiner rondje waarbij ik meer parken kan bezichtigen.
De Rocky Mountains lopen door tot in Canada en zie ik misschien nog wel als ik kans zie om nog een stukje door Canada te reizen.

15: Zion N.P.
16- 17: Bryce N.P.
18: Capital Reef N.P.
19-20: Arches N.P.
21: Richfield of Sint George
23: Death Valley N.P.
24 - 25: Seqouia N.P.
26-27: Yosemite N.P.
28-29: Sacramento.
30: auto inleveren San Francisco.

Nou, dat was weer een heel verhaal. Zoals jullie zien ga ik de komende twee weken veel nationale parken bezoeken en zullen jullie waarschijnlijk weinig van mij horen. Maar met zo'n lang verslag kan je wel lang doen.

Groetjes.