Ora banda

Nu ik enkele weken in Ora Banda aan 't werk ben, kan ik jullie vertellen hoe het hier is. Zorg dat je tijd hebt, want ik heb veel om bij te kletsen.

't hotel / pub / caravanpark waar ik werk is 't enige stenen gebouw wat hier staat. Als je een stukje verder rijdt, staat er nog een huis gemaakt van golfplaten en hout. 't soort van chalets die je in Nederland op campings ziet staan. 't voordeel van deze huizen is, dat je ze in zijn geheel kan verplaatsen.

Dit soort huizen hebben ze veel in de omgeving, de omgeving zijn andere dorpen in the outback in western australia, omdat ze dan met huis en al kunnen verkassen als men andere plaatsen ontdekt waar meer of makkelijker goud te vinden is.

Waar de mijnen in Coober Pedy ontstonden om de opals, zo ontstonden de mijnen hier om het goud. Zo is Kalgoorlie een redelijk grote stad geworden, omdat zich er mensen gingen vestigen die in de verschillende mijnen in de stad werkten. En als er veel mensen op een bepaalde plaats gaan werken en wonen, ontstaan daar vanzelf winkels, scholen, hotels, enzovoort. Als 't goud hier ooit op zou raken, blijft er waarschijnlijk van Kalgoorlie ook weinig over ( waarschijnlijk meer als 1 hotel of pub, maar niet zoveel als er nu is ).

't is moeilijk om te geloven, maar ook Ora Banda was ooit een dorp met zo'n 2000 inwoners. In 1896 heeft men deze plaats gevonden en vernoemt naar 't goud wat hier aanwezig was en is. In het Spaans betekent Ora Banda namelijk 'A Band of Gold.
En in 1907 begonnen de eerste prospecters ( goudzoekers ) in kampen te leven en ontstonden er twee grote mijnen in de omgeving. Dit kwam ook omdat er hier een dam was waar permanent water in staat. Dit water gebruiken we nu trouwens niet voor het hotel.
Ook begonnen er zich hier mensen te vestigen die verdreven werden uit Paddington, omdat de enige mijn daar, werd gesloten.

In 1911, toen het hotel werd geopend, was Ora Banda een levendig dorp met een kerk, school, verschillende winkels, postkantoor, politiebureau, huizen en het hotel. Het hotel was het enige stenen gebouw, alle andere gebouwen werden getransporteerd vanuit Paddington.

De tweede wereldoorlog betekende het einde van de twee mijnen, omdat men niet meer genoeg mannen had om te werken en de mijnen open te houden. Het hotel sloot zijn deuren, de mensen trokken verder en namen de meeste huizen mee. Daarna waren er verschillende branden die o.a. een deel van de winkels in de hoofdstraat verwoest hebben. Om deze redenen is er weinig meer te zien van het dorp wat het ooit was. Gelukkig hangt 't hotel vol met foto's van die tijd.

't is niet te geloven, maar het was een gepensioneerde Nederlander die hier langs kwam als een toerist die verliefd werd op 't hotel en de historie in leven wilde houden. Albert Klaassen begon in 1981 met de renovatie en in 1986 opende hij opnieuw de deuren. Het hotel had een bar, een restaurant en een keuken om maaltijden te serveren. Ook werd hij eigenaar van 1 van de oude mijnen en huizen ( wat er nog van over is ), zo'n 300 meter verderop. Ik weet niet of hij die de mijn weer heeft geopend, maar in ieder is die mijn er nog en de installatie ernaast. Zie foto's, want het is allemaal moeilijk uit te leggen zonder beeld erbij.

In 1995 heeft hij het verkocht aan Don Hancock, een gepensioneerde prospector. Toeristen vonden hun weg naar het hotel en er werden motor – en paardenraces gehouden tot in 2000, toen er een motorrijder tegenover het hotel werd doorgeschoten. De leden van de motorclub waar William Grierson ( de motorrijder ) lid van was, dachten dat Hancock de dader was, als is dat nooit bewezen.
Als wraak hebben ze bommen op het hotel gegooid en het huis van Hancock, dat iets verderop stond, verbrand. Een jaar later is ook Hancock vermoord, in Perth, door een autobom. Een ander lid van de motorclub heeft bekend die autobom geplaatst te hebben, als vergelding voor Grierson's dood. Hij heeft een levenslange gevangenis straf gekregen.

Daarna heeft een koppel 't hersteld van de grootste schade en het weer geopend. Ze hebben een stuk van de muur gelaten zoals het was na de bomaanslag,om het verhaal van Ora Banda levend te houden, zie de foto. Er waren kamers rondom de pub, maar die hebben plaats gemaakt voor tuinen, op zich zelf staande motelkamers,en 't caravanpark, oftewel de camping.

Nu is het hotel / pub 't hotel eigendom van Rhonda en Michael Lucas. Alles wordt hier trouwens afgekort, dus iedereen noemt Michael 'Mike', en met 'ta' bedoelt men 'thank you'. Zij hebben het pand gekocht in 2006 en er een nieuwe keuken in gemaakt, nieuwe koelkasten / vriezers geplaatst , de tuinen op orde gemaakt en diversen electrische leidingen vervangen.

Rhonda heeft een dochter Kiri, die twee zonen heeft, Joel van 11 en Ryan van 4, en is een alleenstaande moeder en Mike is trouwens niet haar vader.
Dan hebben we nog Bruce, een man van 65 die hier ooit kwam als een vriend om een handje te helpen met de verbouwing, maar is blijven hangen, hier nu in een caravan leeft, en de handyman is die zaken repareert, zorgt voor hout voor de open haard, en de toiletten en douches op de camping en in de pub schoonmaakt.
Als laatste is er nog de andere backpacker, Kerry ( om het makkelijk te houden ), een Zwitserse meid van 28 die al 1.5 jaar in Australie is.
Dit is mogelijk als je tijdens je eerste working holiday visa 3 maanden werkt. Dat geld alleen op bepaalde plaatsen en met bepaald werk. 't werk hier valt bijvoorbeeld niet onder deze voorwaarden.

Rhonda en Mike wonen in een huis een paar honderd meter van de pub en Kiri woont ernaast in haar eigen huis met de kinderen.

Ik ben hier begonnen met werken op 6 augustus en de eerste twee weken waren Rhonda en Kerry er ( nog ) niet ( Mike werkt doordeweeks in de stad, Kalgoorlie ) Kiri en ik hebben de pub toen grotendeels met zijn tweeen gedaan. Ik vond dat niet erg, want daardoor heb ik in korte tijd veel geleerd. Ik wist na deze twee weken al bijna 't menu uit mijn hoofd en hoe ik dat maken moest. Ook weet ik nu hoe je de tapleidingen van het bier schoon maakt. 't enige niet leuke eraan was dat ik alle motelkamers in mijn eentje moest schoonmaken.

In de weekenden helpen Mike en Bruce mee in de keuken. Vooral op zondagen is dat nodig, want gemiddeld hebben we dan 90 maaltijden om klaar te maken tussen ong.11.30 en 15.00. Met maaltijden moet je je geen 4 sterren gerechten voorstellen, maar wel een hamburger met friet of magnetron lasagna. Ook al zijn de gerechten makkelijk, met zoveel orders is het aanpakken.
Toch vind ik vooral de zondagen het leukst, omdat ik van alles doe. Van achter de bar werken, tot klaarmaken van maaltijden, tot serveren, tot praatjes maken met mensen. Je komt hier veel verschillende mensen tegen. De meeste komen uit Kalgoorlie of Perth en maken er een korte vakantie van, maar ik ben ook mensen tegen gekomen uit Duitsland, die in Australie hun zomervakantie doorbrengen.

Doordeweeks is het veel schoonmaken, maar soms ook koekjes bakken met de kinderen, vooral met Ryan. Omdat de dichstbijzijnde school in Kalgoorlie is en dat ong. 65 km ver weg is, gaan ze niet naar school, maar krijgen ze hun schoolwerk opgestuurd, en sturen ze dat terug naar hun leraren.
Ryan krijgt als huiswerk bijvoorbeeld koekjes bakken en spelletjes ( die Kiri met hem doet ) om spelend te leren.

Doordeweek is het rustig. 't zijn dan vooral prospectors ( goudzoekers ) en een enkele toerist. Deze prospectors zijn meestal oude mannen die met hun auto een paar dagen of weken in de outback / bush leven op zoek naar goud, en hier daarna verblijven voor een douche of om te relaxen.
Ook zijn er altijd gemiddeld 3 werknemers van Drilling Australia aanwezig. Die werken overdag in verschillende rigs ( ik weet niet wat dat zijn en wat ze doen, maar ze boren in de grond, ook op zoek naar goud ) en slapen hier in de motelkamers.

Op de hoofdwegen heb je geen vierwielaandrijving nodig, maar wel als je daar vanaf gaat, de bush in. De hoofdwegen bestaan uit het ( veel grovere ) soort rode gravel wat je op tennisbanen ziet. De weg van Kalgoorlie naar hier bestaat de laatste 8 kilometer uit deze ondergrond. Ze krijgen er elk jaar een kilometer asfalt bij, dus ze hopen over 8 jaar een asfaltweg tot aan de pub te hebben.

Kiri heeft me op 1 van mijn eerste vrije dagen meegenomen om de buurt te verkennen, en me o.a. de oude mijn met de installatie laten zien en de krokodillenpit, zoals Joel en Ryan het noemen. Als je tijd hebt, en zin om een raadsel op te lossen, bekijk dan de foto's ; ).

Ook heeft ze me veel mijnen laten zien die door ( groepjes ) prospectors zijn gegraven. Ik stond ervan versteld hoe diep sommige daarvan zijn, omdat er bij deze mijnen geen machine aan te pas is gekomen. Alles is door mensenhanden gegraven en gestut met houten palen. Soms kom je ook geulen tegen. Dit zijn goudaders. Ze hebben hier niet diep gegraven, maar in de lengte gegraven, omdat ze het spoor (oftewel de ader ) van het goud gevolgd hebben. 't goud was op deze plaatsen redelijk onder de oppervlakte te vinden. Nu is er trouwens niet veel meer te vinden zo ondiep onder de grond, dat hebben de mensen al weggegraven.

Ze had me een week eerder de superpit in Kalgoorlie laten zien.
De superpit is ontstaan uit een heleboel kleine mijnschachten. Deze mijnen waren allemaal van kleine bedrijven. Die zijn gefuseerd en daaruit is de superpit ontstaan.
Het is echt een ongelofelijk diep en groot gat in de grond. Ze graven daar nog verder voor de komende 10 jaar. Na deze 10 jaar zal het gat 3.8 km lang zijn, 1.35 km breed, en 700 meter diep.
Daarna maken ze er een meer van wat opengesteld zal worden voor toerisme en zal het het grootste meer in, in ieder geval, Australie zijn, wat door mensen gemaakt is.

De dumpers en graafmachines lijken op de foto zo ver weg niet groot, maar ze zijn zo groot dat er een auto onder past. Ze rijden de grond die ze afgraven in dumpers, soort van hele grote vrachtwagens met containers die vast zitten op de machine, naar boven, naar de fabriek, waar het goud van de stenen wordt gescheiden. Deze dumpers doen er een uur over om boven te komen en een half uur om naar beneden te rijden.

Sinds Kerry en Rhonda er zijn, hebben Kerry en ik elke week, 1 dag in de week vrij. Rhonda en Mike hebben quads, en die mogen we lenen. Dus vorige week heb ik op de quad rond gereden. Niet dat het zo spannend was, aangezien het eerste dorp een kilometer of 50 weg is, en dat te ver weg was om met de Quad te rijden. Maar wel leuk. De dichtbijzijnde plaats is Siberia, maar daar is niks meer, alleen de naam bestaat nog. Als je ong. 45 km de andere kant op gaat, kom je in Kanunalling uit.
De eerste grote plaats waar alles is, is Kalgoorlie en zoals al vernoemd, zo'n 65 km verderop. Net onder Kalgoorlie ( oftewel Kal ), ligt trouwens Coolgardie. Soms zijn die twee namen verwarrend. Maar als ik het heb over naar de stad om boodschappen te doen, heb ik het over Kalgoorlie.

We beginnen elke doordeweekse dag om 11.30 en in de weekenden om 10.30. We sluiten als de laatste klanten weg zijn in de avond. Dat is meestal niet later als een uur of 8. Na het schoonmaken is het een uur of 9 en zijn we klaar. Doordeweeks proberen we elke dag iets te koken. In het weekend eten we iets van het menu, omdat het dan te druk is om te koken.

Ik had tot deze week mijn eigen kamer met douche en toilet. Helaas moet ik verhuizen naar een andere kamer moet ik de douche en het toilet dan delen met Kerry. Onze kamers zijn twee aan elkaar geplaatste units. Elke unit heeft twee kamers met daartussen in 1 douche en toilet. Tot zover zat er een lege kamer tussen de mijne en Kerry's in. Ik moet naar de kamer naast Kerry, omdat de Ora Banda dag plaats vindt op 15 september en we alle kamers nodig hebben voor de gasten en de drillers ( zo noemen we de mannen van Drilling Australia ). Het is trouwens geen groot probleem om nu de douche en toilet te moeten delen, want het is erg fijn om een tijdje niet je kamer met minimaal 5 andere te moeten delen, niet constant op je spullen te hoeven letten en niet bijna elke dag weer te hoeven pakken.

De Ora Banda dag is onderdeel van een hele week die elk jaar plaats vind in Kalgoorlie om de stad en de streek te promoten. Elke dag is er in de stad en in de omgeving van alles te doen. Dus daarom is er ook een dag gereserveerd voor Ora Banda.

Er zullen over de hele dag genomen, zo'n 4.000 mensen rond lopen, er zijn races, er is de mogelijkheid om een helikoptervlucht te maken, er speelt een groot orkest en nog veel meer. Wij openen de keuken dan niet, omdat dat echt niet bij te houden is, maar er zullen genoeg eettentjes buiten staan.

Ben benieuwd hoe het dan is, want ik kan me er nu nog weinig bij voorstellen, omdat het hier normaal zo stil is. De hele populatie van Ora Banda bestaat uit de twee mensen die in het huis een eindje verderop wonen, Rhonda, Michael, Kiri, Joel, Ryan, Bruce en twee backpackers, dus dat maakt een totaal van 10 mensen. Het hotel is tevens 't t.v. ( met twee zenders ), radio en internetstation voor Ora Banda.

Ik werk hier tot oktober. Dan heb ik nog een maand voor Australie en Tasmanie, voordat ik 1 november naar Nieuw Zeeland vlieg.

Nog even een update voor de statistieken :

Tijd gereisd ;
1.5 maand
Afgelegde aantal kilometers ;
8.360
Aantal foto's ;
1.000

Toelichting;
Tijd is begonnen te lopen in Sydney op 21 juni en gestopt op 5 augustus in Ora Banda.

Het aantal kilometers is zonder de heenreis vanaf Nederland en zonder de vlucht van Cairns naar Darwin.

Ik heb er hieronder een kaart bij geupload, zodat je enigszins beeld hebt bij alle plaatsen die ik heb genoemd. De lijn is de weg die ik heb gereden, de stippellijnen naar eilanden zijn boottochten en de stippellijn van Cairns naar Darwin is de vlucht.

Ik ga er nu echt mee stoppen, ik moet wel wat over houden om de volgende keer te vertellen.

Werkse voor iedereen die ondertussen weer aan het werk is, ik hoop dat iedereen een fijne vakantie heeft gehad.