Noord eiland, Nieuw Zeeland

Jullie hebben nog het verhaal van me tegoed over dat wel / niet blog verslag van de vorige keer, dus daar begin ik maar mee.

Ik probeer altijd een mc donalds te vinden in de plaats waar ik op dat moment ben ( en ook hier vindt je er soms zelfs meer dan 1 ), om daar gebruik te maken van het gratis internet. En dat werkte altijd prima, tot in Auckland. Daar kon ik opeens mijn hotmail niet meer openen met de internetverbinding van mc donalds. Het raarste eraan was dat ik wel over het net kon surfen, mijn blog bijwerken enz. Dus dacht ik dat het aan mijn laptop lag, en had ik dat verhaal op mijn blog geschreven met de vraag of iemand mij kon vertellen wat ik kon doen om het probleem te verhelpen. Daarna heb ik met een andere internetverbinding nog een keer geprobeerd om mijn mail te checken, en toen lukte dat wel.

Conclusie is dat het dus aan de internetverbinding van mc donalds ligt. Gevolg is dus wel dat ik mijn mail niet meer zo vaak check, omdat het te duur wordt om elke dag te betalen voor gebruik van internet.

Vrijdag 4 november ( bedankt voor het opmerken Sijbrand ) verder gereisd naar Rotorua, waarbij we onderweg gestopt zijn bij de hobbiton.
Dat is geen plaats, maar zo heet het cafe langs de weg waar vandaan je tours kan boeken naar de filmset van 'the shire', oftewel het land van de hobbits, in de Lord of the Rings films.
Om bij die filmset te komen, moet je ong. 2 km een landweg volgen die door grasakkers loopt. Deze grasakkers zijn gemaakt op glooiende heuvels. Het is moeilijk uit te leggen, foto's zeggen meer, dus check “mijn album' of kijk de dvd 'the fellowship of the ring' om er beter beeld bij te hebben. Toerisme is een tak in de industrie waar je veel geld mee kan verdienen, dus heeft de boer waarvan het land is, ervoor gezorgd dat je er niet naartoe kan zonder te betalen voor een tour.
Ik had graag gedaan om de kleine ronde deuren in de heuvels met eigen ogen te zien, maar helaas was dat niet mogelijk omdat men er aan het filmen was voor het vervolg van de trilogie.
Daarna doorgereden naar Rotorua.

Rotorua is de een stad die omringd wordt door gijsers, steaming pools, en mud pools, omdat het de grootste 'thermal area' is in Nieuw Zeeland.
Hoe je dat allemaal vertaald in Algemeen Beschaafd Nederlands weet ik niet. Er zijn veel verschillende parken rondom Rotorua waar je dit allemaal kan zien. Het grootste en bekendste park is Wai – O – Tapu Thermal Wonderland, ong. 30 km uit de stad.
Eerst langs de gijser, waar het rond 10.00 uur vol stroomt met tientallen toeristen om een uitbarsting van de gijser te zien. Omdat men nooit weet wanneer die uitbarst ( wat op een natuurlijke wijze geregeld gebeurt ) gooit men wat tabletjes in het gat waar het water en de stoom uit komt. De gijser spuit daarna voor ong. een uur heet water omhoog. Leuk om eens te zien, jammer dat je over de hoofden kan lopen. Daarna naar het daadwerkelijke park, wat een eindje verderop is.
De grond in het park heeft veel verschillende kleuren van gifgroen tot oranje, gevormd door stoom, water, mineralen enz. Het meest indrukwekkend vond ik de champagnepool, een ontzettend groot heet stomend meer, waar het water aan de oppervlakte zo'n 100 graden is, maar de temperatuur op de bodem kan oplopen tot 160 graden.
Als je niet weet hoe rotte eieren ruiken, dan leer je dat hier snel genoeg. De stank is uit te houden zolang je niet teveel in de wind staat.
Omdat ik geen auto heb, ben ik afhankelijk van openbaar vervoer. Het enige vervoer wat naar dit park gaat, zijn bussen of busjes van touroperators. Het grote nadeel hiervan is dat ik afhankelijk ben van de aankomst – en vertrektijden van de bus of het busje. Ik had graag meer tijd gehad in het park, want ik heb niet alles gezien, maar we hadden maar anderhalf uur in het park voordat we doorreden naar de modderpoelen. Het ruikt anders, maar stinkt nog steeds. Apart om opspattende, hete modder te zien. Omdat ik rond 13.00 alweer afgezet werd bij het hostel, had ik de middag nog om een wandeling te maken langs lake Rotorua. Heerlijk om even langs rustige plekjes langs het water te zitten, na de drukte in het park.
De volgende dag weer de bus in om van Rotorua naar Taupo te rijden via de Waitomo Caves. In de Waitomo Caves leven glow worms. Deze wormen geven licht en maken flinterdunne vislijnen. De insecten die de grot in vliegen, komen op het licht af dat de wormen geven en blijven vervolgens kleven aan de vislijnen. En de wormen hebben hun maaltijd.
Er leven ontzettend veel van deze wormen in de grotten, en daardoor lijkt het soms op een sterrrenhemel als je omhoog kijkt.

Overnacht in Taupo, om 7 november naar National Park te gaan. Dit is een plaatsnaam vernoemd naar het Tongariro National Park. Het enige wat er is, zijn hostels, wat cafe's en een tankstation.
Nadat de kamers geregeld waren, kregen degene die interesse hadden de Tongariro Alpine Crossing, een briefing over waar rekening mee te houden, route, tips, enz. Daarna hebben de geinteresseerden die daarna nog steeds enthousiast waren, zich ingeschreven en betaald voor de bus die ons naar het vertrekpunt zou brengen en ons weer zou ophalen bij het eindpunt op een parkeerplaats.
Ik had de bus gereserveerd voor de volgende dag en hoopte maar dat het goed weer was. Ik had namelijk verhalen gehoord van mensen die de crossing het weekend hiervoor hadden gedaan waarbij het sneeuwde op de berg, waardoor men weinig kon zien van de omgeving door de wolken en het ontzettend koud was.

Het begon de volgende morgen bewolkt, maar gelukkig kwam de zon er al redelijk vlug door nadat we begonnen waren aan de hike, en was het warm genoeg om in een t – shirt te lopen.
Het was een behoorlijk steil pad omhoog. Het was niet zoveel klimmen en klauteren als cradle mountain in Tasmanie, omdat men een trap van de helling heeft gemaakt, maar men noemt het niet voor niets de 'devil's steps'. Hoe moet ik het landschap nou omschrijven ? Misschien is het nog wel het makkelijkst om weer de 'Lord of the rings' films te gebruiken ( en check natuurlijk de foto's ), want zo ziet het er ongeveer uit. De grond en stenen zijn heel donkerbruin, bijna zwart op het eerste stuk ( tot voorbij de 'devil's steps' ). Met een beetje verbeelding kan je je hier 'Mordor' bij voorstellen. Je kijkt uit op met sneeuw bedekte bergen of vulkanen. Dat laatste verklaart ook de donkere grond en stenen. Dat is allemaal het gevolg van vulkaanuitbarstingen in de afgelopen eeuwen. Nu zijn de meeste niet meer actief en kan je dus over de kraters lopen. Na de devil's steps kom je uit in de south crater, een gigantische vlakte waar nu nog ijs ligt, waar je soms tot je enkels in weg zakt. Dit is zo verschrikkelijk indrukwekkend, met enorme bergen ( eigenlijk de randen van de vulkaan ) om je heen, die nog bedekt zijn met sneeuw. Je voelt je ontzettend nietig als je over deze ijsvlakte loopt, maar het is onbeschrijflijk mooi. We hebben heel erg geboft met het weer, want de zon heeft de hele dag geschenen. Na de south crater, ga je een flinke helling op om uit te komen bij de red crater. Dit is ook de enige keer dat ik mijn jas nodig had, omdat het hard waaide en dat wel koud was zonder jas. Bij de red crater, loop je om de crater heen om de rode wanden te zien.
Ik heb wel ervaren hoe snel het weer in dit gebied kan veranderen. Toen we op de top van de south crater een boterham aan het eten waren, was het helder en had ik de kans om geweldige foto's te maken waarbij je over het dal kon uitkijken. Zo'n 15 minuten later ging een groot gedeelte van de berg waarvan ik eerder heldere foto's had gemaakt, schuil achter de wolken. Het is ongelofelijk hoe snel dat ging. Wij hadden er geen last van, want wij zaten al hoog en droog en hadden de ijsvlakte gehad. En het heeft ook geen invloed gehad op de zon, die hebben we de hele dag gevoeld ( maar ik ben niet verbrand ) en gezien.
Vanuit de red crater heb je op afstand uitzicht op het blue lake, maar om daar te komen, moet je weer over een ijsvlakte heen.
Na het meer ( blue lake ) gaat het pad aan de andere kant van de berg weer langzaam naar beneden, en heb je uitzicht op bossen en akkers. Ergens halverwege staat de Ketetahi hut, van waaruit het nog 6.4 km is naar de parkeerplaats. Na hier een lange pauze genomen te hebben ( we zaten ruim in de tijd, uiteindelijk hadden we nog een halfuur bij de parkeerplaats over voordat de bus ons oppikte ) de weg vervolgt. Dit laatste stuk was ongelofelijk saai, want het was geen steile, maar een slingerende weg, met constant hetzelfde uitzicht op een landschap wat veel leek op de bergen in Tasmanie.
We zijn rond 8.00 gestart met de hike en om 15.30 waren we bij het eindpunt, met in totaal ong. 1.5 uur pauze gehad te hebben met eten, foto's maken en in stilte genieten van prachtige landschappen.
Nou ja, dat in stilte valt wel mee, want je bent nou eenmaal nooit de enige op dat soort toeristische plekken. Even waande ik me in Nederland, want overal om me heen hoorde ik mensen Nederlands praten. Terwijl het in hostels stikt van de Duitsers ( niet negatief bedoeld ).

Ik heb de hele hike met July / Julie ? ( spreekt het uit als djulie ) gelopen, een Engelse vrouw van 50 . We begonnen de hike met zo'n 20 mensen, maar al na 5 minuten viel het uit elkaar en ontstonden er kleine groepjes. Omdat Julie en ik ongeveer hetzelfde wandeltempo hadden, en we al een beetje kennis gemaakt hadden in de bus, hebben we samen gelopen. En we hadden het gezellig onderweg en hebben heel wat afgekletst.

Na een welverdiende douche in het hostel, heb ik met Julie en Vera ( een Nederlandse vrouw die ik in de bus naar National Park had ontmoet ) nog wat gedronken in een pub dichtbij het hostel.

De dag erna uitgeslapen, en het gebruikelijke ritueel van dat soort dagen uitgevoerd : boeken van bussen en / of boten en / of vluchten, indien nodig kleren wassen, indien mogelijk boodschappen doen, foto's uploaden en eventueel blog bijwerken, enz.

Ondertussen ben ik op het zuid eiland en vertel ik jullie de volgende keer wat ik hier zoal doe en zie.

Nog een dingetje : je hebt in dit verslag vast wel gemerkt dat er in dit land nogal wat rare, moeilijk uit te spreken namen. Dat komt omdat die namen afstammen van de eerste mensen die in dit land leefden : de maori. Deze stam heeft hun eigen taal, cultuur, rituelen enz. In de dorpen en steden merk je er niets van, iedereen spreekt immers Engels, maar het schijnt zo te zijn dat er nog wel families zijn die deze taal nog spreken. En er zijn overal musea over deze mensen en geeft men concerten waarbij je, natuurlijk tegen betaling, je iets kan zien en leren over deze cultuur.
Het is een beetje te vergelijken met de Aboriginals in Australie waarvoor sommige dingen heilig zijn ( zoals gedeeltes van de uluru, waarbij je geen foto's mag maken ), maar waarvan ik het idee heb dat het allemaal om het geld gaat en ik me weleens af vraag hoe echt dat allemaal is of de mensen in het echte leven nog gebruik maken van de oorspronkelijke rituelen en gebruiken.

Bijna thuis : )